Δεκάλεπτο - 4

Η φράση "dum spiro spero" (όσο ζω ελπίζω) παλαιότερα με ενοχλούσε αφάνταστα. Παρομοίως αντιπαθούσα και το «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία». Ο λόγος είναι απλός. Συνήθως τις παραπάνω φράσεις τις ακούς ως έκφραση παρηγοριάς μετά από μια αποτυχία ή δυστυχία. Άρα τις συνδέεις συνειρμικά με αρνητικά γεγονότα και αυτό όπως αναγκάστηκαν να μας δείξουν τα δυστυχισμένα σκυλάκια του Παυλόφ αποτελεί εγγύηση ότι κάποια στιγμή τα αρχικά ανεξάρτητα πράγματα θα γίνουν αλληλένδετα. Επίσης ενέχει και μεγάλη δόση μοιρολατρίας. Μια ζωή να κουβαλάς την τρύπια σημαία της ελπίδας καταντάει αφόρητα κουραστικό.

Η εκδοχή της Μαρίας "dum spiro spero και θερίζω" μου άρεσε περισσότερο. Το επαναλάμβανε συνέχεια, έτσι το συνέδεσα με το όμορφο χαμόγελο της. Είχε κάτι το παιχνιδιάρικο και αυτοσαρκαστικό ο τρόπος που το έλεγε.

Αργότερα με γοήτευσε ο προμηθεϊσμός του Καζαντζάκη: «δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λεύθερος». Έσπασα τα μούτρα μου έχοντας χάσει κάθε ελπίδα ότι μπορώ να ελπίζω και γι’ αυτό το άλλαξα «δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι σκλάβος της αδιαφορίας μου για τα πάντα». Ήταν η εποχή που πίστευα ότι είχα χάσει το πολυτιμότερο μου αγαθό: το πάθος μου.

Τελικά όμως πιστεύω ότι τόσο για τα ζωάκια όσο και για μας τα ανθρωπάκια ισχύει ότι χωρίς spero δεν έχει spiro. Dum spero spiro λοιπόν. Η μαγκιά είναι να μην κουβαλάς τρύπια σημαία, αλλά να σηκώσεις μπαϊράκι ενάντια στη μιζέρια σου.