Ομοταξία Ελλαδιστής της συνομοταξίας Φουφουτολόγος

Δεν μου αρέσουν τα τσουβαλιάσματα, ούτε και νιώθω να με δεσμεύει η μανία να μιλάμε πολιτικώς ορθά. Η λέξη αρχαιογκαγκά απλά δεν μου αρέσει, έτσι στις συζητήσεις με τον εαυτό μου (το πιάσατε το υπονοούμενο) χρησιμοποιώ συχνά την λέξη Ελλαδιστής (κατά το Δαρβινιστής) για να αναφερθώ σε αυτούς που πιστεύουν στα σοβαρά ότι ό,τι υπάρχει σε αυτό το σύμπαν ανακαλύφθηκε στην Ελλάδα. Φυσικά και οι Ελλαδιστές ανήκουν στην συνομοταξία των φουφουτολόγων, η οποία, ως γνωστόν, δεν έχει πατρίδα και σύνορα.

Θα ήθελα να φτιάξω μάλιστα και μια ελλαδιστική αφίσα, αλλά μου λείπει το ταλέντο. Σε αυτήν θα εμφανιζόταν ο Φειδιπίδης καταϊδρωμένος και από κάτω η λεζάντα. “Wireless Network - a greek invention”.

Και για να μην το ξεχάσω:




This is a FunEL-friendly site!

Δεκάλεπτο - 4

Η φράση "dum spiro spero" (όσο ζω ελπίζω) παλαιότερα με ενοχλούσε αφάνταστα. Παρομοίως αντιπαθούσα και το «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία». Ο λόγος είναι απλός. Συνήθως τις παραπάνω φράσεις τις ακούς ως έκφραση παρηγοριάς μετά από μια αποτυχία ή δυστυχία. Άρα τις συνδέεις συνειρμικά με αρνητικά γεγονότα και αυτό όπως αναγκάστηκαν να μας δείξουν τα δυστυχισμένα σκυλάκια του Παυλόφ αποτελεί εγγύηση ότι κάποια στιγμή τα αρχικά ανεξάρτητα πράγματα θα γίνουν αλληλένδετα. Επίσης ενέχει και μεγάλη δόση μοιρολατρίας. Μια ζωή να κουβαλάς την τρύπια σημαία της ελπίδας καταντάει αφόρητα κουραστικό.

Η εκδοχή της Μαρίας "dum spiro spero και θερίζω" μου άρεσε περισσότερο. Το επαναλάμβανε συνέχεια, έτσι το συνέδεσα με το όμορφο χαμόγελο της. Είχε κάτι το παιχνιδιάρικο και αυτοσαρκαστικό ο τρόπος που το έλεγε.

Αργότερα με γοήτευσε ο προμηθεϊσμός του Καζαντζάκη: «δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λεύθερος». Έσπασα τα μούτρα μου έχοντας χάσει κάθε ελπίδα ότι μπορώ να ελπίζω και γι’ αυτό το άλλαξα «δεν πιστεύω τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι σκλάβος της αδιαφορίας μου για τα πάντα». Ήταν η εποχή που πίστευα ότι είχα χάσει το πολυτιμότερο μου αγαθό: το πάθος μου.

Τελικά όμως πιστεύω ότι τόσο για τα ζωάκια όσο και για μας τα ανθρωπάκια ισχύει ότι χωρίς spero δεν έχει spiro. Dum spero spiro λοιπόν. Η μαγκιά είναι να μην κουβαλάς τρύπια σημαία, αλλά να σηκώσεις μπαϊράκι ενάντια στη μιζέρια σου.

Δεκάλεπτο - 3

Μια τουλάχιστον δεκαετία της ζωής μου είχε ως σημεία αναφοράς τον Ντοστογιέφσκι και το αλκοόλ. Τα δύο αυτά σημεία αποτελούσαν τον καλύτερο τρόπο φυγής από μια καθημερινότητα που δεν ήταν και πολύ της αρεσκείας μου. Ήταν ταυτόχρονα και τα υλικά με τα οποία έκτισα τη μυθολογία μου. Έφτασα να πιστεύω ότι βυθιζόμενος στις αλκοολικές περισυλλογές μου, όποτε γούσταρα, μπορούσα να ανοίξω ένα από τα τετράδια που επιμελώς αγόραζα και να αρχίσω να γράφω τα αριστουργήματα μου. Αφέλεια θα μου πείτε, αλλά εκείνη την εποχή το πίστευα ακράδαντα. Με την πεποίθηση αυτή, κατάφερα να αρχίσω δεκάδες μυθιστορήματα, που τελείωναν άδοξα στην πρώτη σελίδα και να πιω δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, λίτρα αλκοόλ στις διάφορες παραλλαγές του. Και η μιζέρια χόρευε αμέριμνη. Αρκετά αργότερα κατάλαβα την πλάνη μου κι έτσι η ανθρωπότητα γλίτωσε από ακόμη έναν επίδοξο συγγραφέα. Αν ο Μισέλ Φάις, αντί για την «Η κουζίνα του συγγραφέα» είχε σκεφτεί να επιμεληθεί τη σειρά «Η κουζίνα του μη συγγραφέα» σίγουρα θα μπορούσα να γράψω το πρώτο μου βιβλίο!

Δεκάλεπτο - 2

Ο φίλος μου ο μαροκινός δεν πρόλαβε μάλλον να διαβάσει Ντοστογιέφσκι στην κόρη του, καθώς κάποιο πρωί επιστρέφοντας στο διαμέρισμα του μετά από ταξίδι, δε βρήκε ούτε γυναίκα, ούτε παιδί, ούτε τους εκατοντάδες τόμους βιβλίων που κοσμούσαν τις βιβλιοθήκες. Δεν βρήκε καν τις βιβλιοθήκες. Βρήκε ένα άδειο κυριολεκτικά διαμέρισμα. Η γυναίκα του τον είχε παρατήσει παίρνοντας ό,τι πολυτιμότερο είχε στη ζωή του, την κόρη του και τα βιβλία του. Πήρε μαζί της και την κασέτα με την Έλλη Λαμπέτη να διαβάζει Καβάφη που του είχα δανείσει λίγες ημέρες πριν, όταν μου ανάφερε ότι είχε μεταφράσει Καβάφη στα αραβικά.

Σκέφτομαι ότι το μικρό κοριτσάκι θα είναι πλέον 20χρονη κοπέλα και βρίσκω πολύ άβολη τη σκέψη ετούτη. Έχουμε χαθεί με τον μαροκινό φίλο εδώ και αρκετά χρόνια, τον συναντούσα τυχαία μέχρι πριν από μια δεκαετία όταν κατοικούσαμε ακόμη στην ίδια πόλη. Την τελευταία φορά μου έδωσε έναν φάκελο με δημοσιεύσεις του και μου υποσχέθηκε να μου δώσει να διαβάσω τα πρώτα κεφάλαια από το βιβλίο που έγραφε για την κόρη του. Έκτοτε δεν ξαναβρεθήκαμε. Εγώ όμως για τον Ντοστογιέφσκι ήθελα να γράψω, αλλά πάει τέλειωσε κι αυτό το δεκάλεπτο

Έκτακτο δεκάλεπτο

Έκλεισε το monitor. Μου έφαγε περισσότερο από δεκάλεπτο να διαβάσω τα καθέκαστα και τα σχόλια. Τον τελευταίο καιρό σπάνια πλέον προλαβαίνω να διαβάσω blogs. To monitor ήταν μια κάποια λύση για να μαθαίνω στα γρήγορα για τα νέα της ελληνικής μπλογκόσφαιρας και να ανακαλύπτω νέες ενδιαφέρουσες παρουσίες. Τώρα πάει κι αυτό. Η δεκάλεπτη προθεσμία που έχω θέσει και δεν σκοπεύω να παραβώ δεν μου αφήνει περιθώριο να σχολιάσω το γεγονός και ίσως έτσι είναι καλύτερα, καθώς αυτό θα το κάνουν δεκάδες άλλοι.

Σε λίστες ταχυδρομείου, φόρα συζητήσεων και λοιπούς δικτυακούς τόπους είναι συνηθισμένο φαινόμενο να παρουσιάζονται τέτοιες δραματικές κορυφώσεις. Τα τελευταία δώδεκα χρόνια που ασχολούμαι με το διαδίκτυο οι ιστορίες επαναλαμβάνονται. Και δεν νομίζω ότι θα αλλάξει η κατάσταση στο μέλλον. Οι πρωταγωνιστές, ο τόπος, οι αιτίες και οι συνθήκες αλλάζουν, όλα τα άλλα είναι απελπιστικά όμοια και ανθρώπινα.

Δεκάλεπτο - 1

Είπα να δώσω μια τελευταία ευκαιρία στο μπλογκ μου. Λίγο πριν τη διαγραφή του, αποφάσισα να γράφω με το χρονόμετρο να τρέχει για 10 λεπτά, ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι. Βαρύγδουπες προχειρότητες. Γραφιάς δεν είμαι κι έτσι δεν φοβάμαι μην εκτεθώ ανεπανόρθωτα. Βέβαια σκέφτομαι εσένα τυχαίε αναγνώστη και σου ζητάω προκαταβολικά συγγνώμη για την ταλαιπωρία. Αν δε με βρεις του γούστου σου, ξέχασε με. Είναι τόσο εύκολο.

Αυτές τις ημέρες άρχισα να ξαναδιαβάζω τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι και σελίδα την σελίδα διαπίστωσα και πάλι ότι δεν έχω άδικο που το θεωρώ το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Έχω μπει σε αρκετούς κόσμους συγγραφέων, αλλά οι αρρωστημένοι κόσμοι του Ντοστογιέφσκι είναι νομίζω οι πιο ανθρώπινοι. Πρώτο τραπέζι πίστα στην ανθρώπινη ψυχή, δεν είναι και μικρό κατόρθωμα.

Εδώ και μια δεκαετία δεν διάβασα ούτε μια σελίδα Ντοστογιέφσκι, ικανοποιώντας μια απόφαση να παρατήσω την ανθρώπινη ψυχή στην ησυχία της. Αλλά φέτος επιστρέφοντας στο πατρικό μου σπίτι κι έχοντας για πρώτη φορά και την κόρη μου μαζί, θυμήθηκα έναν φίλο Μαροκινό, τον μόνο συγγραφέα που γνώρισα προσωπικά στη ζωή μου, ο οποίος όταν του μιλούσα για την τρέλα μου με τον Ντοστογιέφσκι (είχα διαβάσει ότι υπήρχε μεταφρασμένο σε ελληνικά, γερμανικά και αγγλικά, έκανα και μια αποτυχημένη προσπάθεια στο πανεπιστήμιο να μάθω ρώσικα μόνο και μόνο για χάρη του) μου έλεγε ότι καλός είναι ο Ντοστογιέφσκι, αλλά αυτός περιμένει να μεγαλώσει λίγο ακόμη η κόρη του για να τον ξαναδιαβάσει μαζί της. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί.

Δυστυχώς το δεκάλεπτο τελείωσε, τα λέμε τη Δευτέρα πάλι. Καλή χρονιά.