Δεκάλεπτο - 1

Είπα να δώσω μια τελευταία ευκαιρία στο μπλογκ μου. Λίγο πριν τη διαγραφή του, αποφάσισα να γράφω με το χρονόμετρο να τρέχει για 10 λεπτά, ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι. Βαρύγδουπες προχειρότητες. Γραφιάς δεν είμαι κι έτσι δεν φοβάμαι μην εκτεθώ ανεπανόρθωτα. Βέβαια σκέφτομαι εσένα τυχαίε αναγνώστη και σου ζητάω προκαταβολικά συγγνώμη για την ταλαιπωρία. Αν δε με βρεις του γούστου σου, ξέχασε με. Είναι τόσο εύκολο.

Αυτές τις ημέρες άρχισα να ξαναδιαβάζω τον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι και σελίδα την σελίδα διαπίστωσα και πάλι ότι δεν έχω άδικο που το θεωρώ το καλύτερο βιβλίο που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Έχω μπει σε αρκετούς κόσμους συγγραφέων, αλλά οι αρρωστημένοι κόσμοι του Ντοστογιέφσκι είναι νομίζω οι πιο ανθρώπινοι. Πρώτο τραπέζι πίστα στην ανθρώπινη ψυχή, δεν είναι και μικρό κατόρθωμα.

Εδώ και μια δεκαετία δεν διάβασα ούτε μια σελίδα Ντοστογιέφσκι, ικανοποιώντας μια απόφαση να παρατήσω την ανθρώπινη ψυχή στην ησυχία της. Αλλά φέτος επιστρέφοντας στο πατρικό μου σπίτι κι έχοντας για πρώτη φορά και την κόρη μου μαζί, θυμήθηκα έναν φίλο Μαροκινό, τον μόνο συγγραφέα που γνώρισα προσωπικά στη ζωή μου, ο οποίος όταν του μιλούσα για την τρέλα μου με τον Ντοστογιέφσκι (είχα διαβάσει ότι υπήρχε μεταφρασμένο σε ελληνικά, γερμανικά και αγγλικά, έκανα και μια αποτυχημένη προσπάθεια στο πανεπιστήμιο να μάθω ρώσικα μόνο και μόνο για χάρη του) μου έλεγε ότι καλός είναι ο Ντοστογιέφσκι, αλλά αυτός περιμένει να μεγαλώσει λίγο ακόμη η κόρη του για να τον ξαναδιαβάσει μαζί της. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί.

Δυστυχώς το δεκάλεπτο τελείωσε, τα λέμε τη Δευτέρα πάλι. Καλή χρονιά.