Ο φίλος μου ο μαροκινός δεν πρόλαβε μάλλον να διαβάσει Ντοστογιέφσκι στην κόρη του, καθώς κάποιο πρωί επιστρέφοντας στο διαμέρισμα του μετά από ταξίδι, δε βρήκε ούτε γυναίκα, ούτε παιδί, ούτε τους εκατοντάδες τόμους βιβλίων που κοσμούσαν τις βιβλιοθήκες. Δεν βρήκε καν τις βιβλιοθήκες. Βρήκε ένα άδειο κυριολεκτικά διαμέρισμα. Η γυναίκα του τον είχε παρατήσει παίρνοντας ό,τι πολυτιμότερο είχε στη ζωή του, την κόρη του και τα βιβλία του. Πήρε μαζί της και την κασέτα με την Έλλη Λαμπέτη να διαβάζει Καβάφη που του είχα δανείσει λίγες ημέρες πριν, όταν μου ανάφερε ότι είχε μεταφράσει Καβάφη στα αραβικά.
Σκέφτομαι ότι το μικρό κοριτσάκι θα είναι πλέον 20χρονη κοπέλα και βρίσκω πολύ άβολη τη σκέψη ετούτη. Έχουμε χαθεί με τον μαροκινό φίλο εδώ και αρκετά χρόνια, τον συναντούσα τυχαία μέχρι πριν από μια δεκαετία όταν κατοικούσαμε ακόμη στην ίδια πόλη. Την τελευταία φορά μου έδωσε έναν φάκελο με δημοσιεύσεις του και μου υποσχέθηκε να μου δώσει να διαβάσω τα πρώτα κεφάλαια από το βιβλίο που έγραφε για την κόρη του. Έκτοτε δεν ξαναβρεθήκαμε. Εγώ όμως για τον Ντοστογιέφσκι ήθελα να γράψω, αλλά πάει τέλειωσε κι αυτό το δεκάλεπτο
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
Όταν ξύπνησε βρίσκονταν σ’ ένα κρεβάτι σε έναν άγνωστο θάλαμο. Δεν είχε συναίσθηση τι του συμβαίνει, που βρίσκεται. Είχε μια διάχυτη αίσθησ... -
Όποιος στον ήλιο το φως ζητάει χάνει το φως του εξαρχής μα μία σπίθα στο σκοτάδι είναι ο ήλιος π’ αναζητείς Και το μυαλό γυρίζει πάλι κάνει ...
-
Δεν ξέρω τι μου γίνεται δεν ξέρω που πηγαίνω ότι γνωρίζω επιμένω και το παιχνίδι συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου