10/11/05

Τους έχω βαρεθεί

Υπάρχουν αυτοί που βλέπουν σε κάθε καμένο αυτοκίνητο τις φλόγες μιας νέας επανάστασης.

Υπάρχουν αυτοί που βλέπουν σε κάθε καμένο αυτοκίνητο ανεξέλεγκτους αλήτες.

Υπάρχουν αυτοί που εγκωμιάζουν άμεσα το γεγονός

Υπάρχουν αυτοί που καταδικάζουν άμεσα το γεγονός

Ανεπίκαιροι παλιάτσοι της εκάστοτε επικαιρότητας. Βλέπουν σε οποιοδήποτε γεγονός συμβεί σε αυτόν τον πλανήτη ακριβώς το ίδιο πράγμα: την επιβεβαίωση της ιδεοληψίας τους και έχουν πάντοτε, μα πάντοτε, κοινό παρονομαστή τη βία.

Όσο περνάν τα χρόνια το μαύρο και το άσπρο τους με ενοχλούν όλο και περισσότερο.

2/11/05

Μια καθημερινή

- Όλα είναι σκατά!

- Κάτι πρέπει να κάνουμε

- Κάτι πρέπει να κάνουμε

- Πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα

- Κάτι πρέπει να κάνουμε

- Πρέπει να αντιδράσουμε

- Δεν μπορεί να μένουμε έτσι απαθείς

- Πιάσε το τηλεκοντρόλ

- Άλλαξε κανάλι ρε μαλάκα, θα αρχίσει ο αγώνας

- Βάλε και τρία παγάκια στο φραπέ

- Εμένα φέρε μου μια μπύρα

26/10/05

Επετειακό

Τέτοιες μέρες πάντοτε θυμάμαι τον Τάδε. Πριν πολλά χρόνια ο Τάδε ήταν συμμαθητής μου στο Λύκειο. Είχε καλούς βαθμούς και μακριά μαλλιά. Για το δεύτερο ήταν πολύ περήφανος. Παραμονή του Αγίου Δημητρίου γίνονταν η σχολική γιορτή της επετείου του ΟΧΙ και όταν ο Διευθυντής του σχολείου ανήγγειλε το σημαιοφόρο και τους παραστάτες της παρέλασης ακούγονταν αρκετά εκνευρισμένος. Ήταν πρώτη φορά στην σταδιοδρομία του που όφειλε να ανακοινώσει ότι σημαιοφόρος είναι ο Τάδε, αλλά επειδή αρνήθηκε να συμμετάσχει στην παρέλαση την θέση του καταλαμβάνει ο Δείνα. Όταν ακούστηκε το όνομα του Τάδε ένα ασυνήθιστα παρατεταμένο χειροκρότημα κάλυψε τη φωνή του Λυκειάρχη. Εμείς οι φίλοι του μάλιστα, τρέξαμε να συγχαρούμε τον Τάδε για την γενναία του άρνηση.

Χθες μετά από πολλά χρόνια, τυχαία έπεσα πάνω στον Τάδε καθώς πήγαινα στη δουλειά. Ήταν φαλακρός, καλοδιατηρημένος όμως, με κουστούμι και γραβάτα. Δεν ήμουν καν σίγουρος ότι ήταν αυτός, αλλά το διερευνητικό μου βλέμμα κίνησε την περιέργεια του και άρχισε κι αυτός να με κοιτάζει επίμονα. «Αργύρη …;». «…, εσύ είσαι, καλά το σκέφτηκα. Χαθήκαμε… Άλλαξες τόσο πολύ!!!». «Τι μου θύμισες τώρα! Να βρεθούμε ρε, να θυμηθούμε τα παλιά. Να πάρε μια κάρτα μου και τηλεφώνησε μου όποτε μπορείς, πες το όνομα σου και η γραμματέας μου θα σε συνδέσει αμέσως. Κοίτα σύμπτωση! Ο Αργύρης… Έχουμε πολλά να πούμε… Θα σ’ αφήσω τώρα όμως γιατί έχω αργήσει. Πάω στο σχολείο της κόρης μου. Σημαιοφόρος η μικρή! Ίδια ο πατέρας της! Όχι θα αφήσουμε τους ξένους να μας πάρουν και τη σημαία!». Κοκάλωσα. Δεν είπα λέξη. Έμεινα με την κάρτα στο χέρι να τον κοιτάω να απομακρύνεται.

17/10/05

Αμνησία

- Χάσαμε τις μνήμες. Χάσαμε τις εικόνες. Ξανά. Χάσαμε τις μνήμες! Χάσαμε τις εικόνες! Δε μας μένει τίποτα πια να περιγράψουμε. Λευκό χαρτί. Δεν υπάρχει παρελθόν. Αμνησία.

- Μα τότε πως προφέρεις αυτές εδώ τις λέξεις που αιωρούνται στο μυαλό σου;

- Αιωρούνται καλά το είπες. Πεντάρφανες. Δίχως να γνωρίζουν το λόγο ύπαρξης τους. Βγαίνουν μηχανικά από τα νευρωνικά γρανάζια του εγκεφάλου.

- Όλα αυτά που λες περιέχουν εικόνες, περιέχουν γνώση και άρα μνήμη. Σταμάτα να αντιφάσκεις παραδοξολογώντας!

- Αντιφάσκω λες. Έτσι θέλεις να πιστεύεις. Δεν αποκλείω όμως να ‘χεις και δίκιο. Κατέχω τις μνήμες. Κατέχω τις εικόνες. Κατέχω τις λέξεις. Μα δεν μπορώ να παντρέψω τις μνήμες με τις εικόνες και αυτές με τις λέξεις για να ξεφύγουν από την καταδίκη τους στη λήθη. Νιώθω ανήμπορος μπροστά τους. Κι έτσι ανακάλυψα την αμνησία. Μια εύκολη διέξοδος θα πεις, αλλά όταν φύγω θα επέλθει κι αυτή. Αμνησία για όλα όσα έζησα, γνώρισα, ένιωσα. Επομένως η αντίφαση αρχίζει και χάνεται και γίνεται σκληρή πραγματικότητα, δε νομίζεις; Η επίγνωση της μελλοντικής λήθης στοιχειοθετεί τη γενεσιουργό αιτία της αμνησίας μου.

- Εσύ όμως ζεις. Λες πως δυσκολεύεσαι να εκφραστείς και να διασώσεις αυτά που βίωσες, αλλά εξακολουθείς να υπάρχεις, επομένως η λήθη δεν έχει συντελεστεί. Άρα η αντίφαση στα λεγόμενά σου εξακολουθεί να υπάρχει. Όσο ζεις, αποτελείς απόδειξη της. Αν πεθάνεις, το επανεξετάζουμε το θέμα.

14/10/05

Σταθερές αξίες

Το φέρε η μοίρα και καθημερινά εδώ και πολύ καιρό περνάω πολλές φορές την ημέρα μπροστά από μια Πράσινη Τράπεζα. Την πρώτη φορά που είδα το κατάστημα παραξενεύτηκα είναι αλήθεια. Σε μια πόλη εκατομμυρίων, το μόνο πράγμα που καλλιεργείται είναι τα φυτά στις γλάστρες των πολυκατοικιών και το μόνο πράσινο οι χλωροτάπητες των ποδοσφαιρικών γηπέδων και αν έχεις έντονη φαντασία τα αόρατα δέντρα που φυτεύτηκαν για τους Ολυμπιακούς. Μου φαίνονταν λίγο σουρεαλιστικό να υπάρχει Πράσινη Τράπεζα.

Μετά το είδα πιο αισιόδοξα το πράγμα και είπα ότι είναι μια όαση η πράσινη τράπεζα μέσα στο ατέλειωτα κυβικά μπετόν. Μικρούλα, με τα παλιά της γραφεία που μου θυμίζουν έντονα έδρες σχολικής τάξης της εποχής μου, είναι μια παραφωνία δίπλα στις λαμπερές ιδιωτικές τράπεζες με τα designατα έπιπλα που γέμισαν τη γειτονιά μας τα τελευταία χρόνια. Εκεί όλοι κουστουμαρισμένοι, εδώ όλοι εξεζητημένα απλά ντυμένοι, τους βλέπεις όλη την ώρα να μιλάνε στο τηλέφωνο ή μεταξύ τους, εκτός από τους ταμίες που δεν προλαβαίνουν καθώς εξυπηρετούν ό,τι ώρα και να περάσω συνταξιούχους. Οι μόνοι νέοι άνθρωποι είναι οι σαραντάρηδες υπάλληλοι, πελάτη κάτω από εξήντα σπάνια βλέπω.

Μου έκανε επομένως μεγάλη εντύπωση όταν πριν από μερικούς μήνες είδα μια μέρα σε ένα από τα γραφεία έναν πραγματικά νέο άνθρωπο (πάνω από 25 χρονών δεν τον έκανες). Συνεσταλμένος καθόταν στο γραφείο του, το οποίο έλαμπε από καθαριότητα, κανένας φάκελος, κανένα πληκτρολόγιο, μόνο μια σκονισμένη οθόνη υπολογιστή στο πλάι που αναρωτιόσουν τι γυρεύει εκεί. Σκέφτηκα ότι μάλλον είναι νέος υπάλληλος και περιμένει τους συναδέλφους του να του δείξουν σιγά-σιγά τη δουλειά. Το σκηνικό όμως δεν άλλαξε. Περνούσα κάθε μέρα και τον έβλεπα εκεί καθισμένο στο άδειο του γραφείο. Τις περισσότερες φορές είχε ένα απλανές βλέμμα, αλλά κάποτε έριχνε και αμήχανες ματιές γύρω του, χαμόγελο του ποτέ δεν είδα. Μου έκανε τόση εντύπωση η όλη κατάσταση που τον βάπτισα μάλιστα και ινδιάνικα: το Ανέκφραστο Πρόσωπο.

Οι μέρες κυλούσαν κι εγώ στα συνεχή περάσματα μου έριχνα πάντα μια γρήγορη ματιά στο Ανέκφραστο Πρόσωπο, η μόνη αλλαγή που διαπίστωνα ήταν το χρώμα από τα μπλουζάκια που φορούσε, άλλοτε μαύρο, άλλοτε κόκκινο, άλλοτε πράσινο. Πολυχρωμία και όλα τα άλλα ίδια. Ακίνητος με το απλανές βλέμμα και το άδειο γραφείο θύμιζε κούκλα σε βιτρίνα καταστήματος στο λίγο πιο άσχημο, πιο μαυριδερό και πιο κοντό. Τους τελευταίους τρεις μήνες η σκηνή επαναλαμβανόταν καθημερινά με εξαιρέσεις μετρημένες στα δάκτυλα: τρεις-τέσσερις φορές είχε απεργία και το κατάστημα παρέμενε κλειστό και δύο φορές το κατάστημα ήταν πάλι κλειστό με μια κόλλα Α4 στην είσοδο που πληροφορούσε με έναν βαριεστημένο γραφικό χαρακτήρα «ΚΛΕΙΣΤΟ ΛΟΓΟ ΛΗΣΤΕΙΑΣ». Σαββατοκύριακα δεν περνούσα από εκεί οπότε η εικόνα για μένα ήταν σταθερή, η λεζάντα το ίδιο: Το Ανέκφραστο Πρόσωπο εν ώρα εργασίας.

Στην αυτιστική εποχή που ζούμε είναι καλό να υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν αλλάζουν γύρω μας. Έτσι όπως μερικές χιλιάδες συμπατριώτες μου μπορούν να νιώθουν ανακούφιση όταν βλέπουν για εικοστή φορά ένα επεισόδιο σε επανάληψη από το «Καφέ της Χαράς», μπορώ κι εγώ να ηρεμώ στη θέα της Τράπεζας με το Ανέκφραστο Πρόσωπο.

Σκεφτείτε τώρα την έκπληξη μου όταν περνώντας πριν από λίγες μέρες μπροστά από την Τράπεζα βλέπω στη θέση του Ανέκφραστου Προσώπου να κάθεται μια όμορφη κοπελίτσα και το Ανέκφραστο Πρόσωπο δίπλα της να χαμογελά και να συζητά μαζί της. Έμεινα σα χάνος παγωμένος στη μέση του δρόμου. Με ξύπνησε μια κυρία που έπεσε πάνω μου και έβαλε τις φωνές. Τις επόμενες ημέρες έμελλε να μάθω για τα καλά ότι ο κόσμος δεν είναι πλέον ο ίδιος. Το πρώην Ανέκφραστο Πρόσωπο είχε μεταβληθεί εντελώς, χαμογελούσε, πήγαινε πέρα-δώθε και όλη την ώρα μιλούσε με την κοπέλα η οποία φορούσε διαρκώς ένα ελκυστικό χαμόγελο. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι οι δυο τους φλέρταραν ξεδιάντροπα. Σκέφτηκα να διαμαρτυρηθώ στον Διευθυντή του καταστήματος αλλά και πάλι με πρόλαβαν τα γεγονότα.

Έχει παρέλθει πλέον μια βδομάδα και τη θέση του Ανέκφραστου Προσώπου έχει πάρει η Χαμογελαστή Γλάστρα. Νιώθω ανακούφιση που εξαφανίστηκε το πρώην Ανέκφραστο Πρόσωπο και έχω ήδη αρχίσει να συμπαθώ την Χαμογελαστή Γλάστρα. Το μόνο που με ανησυχεί είναι ότι πλέκει διαρκώς αμήχανα τα χέρια της πάνω στο άδειο της γραφείο και φοβάμαι ότι δεν θα αντέξει για πολύ καιρό μια τόσο σκληρή δουλειά.

13/10/05

Άσπρο - μαύρο

Ο χρόνος αμέριμνος κυλάει. Η φύση απέριττα λειτουργεί. Ο Πλάτων μίλαγε για δύσκολους και εύκολους ανθρώπους κι εγώ ανακαλύπτω συνεχώς πολλούς μεταγενέστερους που προσδιόρισαν ο καθένας και άλλη τυπολογία. Η διαφορετική πρόσληψη των πραγμάτων και συμβάντων. Οι διαφορετικές πράξεις. Τι είναι ευχάριστο; Τι είναι δυσάρεστο; Το ίδιο αποτέλεσμα, ας πούμε ευτυχή έκβαση ενός γεγονότος, ο δύσκολος δεν θα το χαρεί το ίδιο με τον εύκολο. Εάν αντιμετωπίσει 5 συμβάντα, 4 θετικά και ένα αρνητικό, θα μείνει προσκολλημένος στο αρνητικό. Εάν πετύχει 9 από τους 10 στόχους του θα στενοχωριέται για τον δέκατο που δεν πέτυχε. Στην άλλη άκρη ο εύκολος, αν πετύχει τον έναν από τους 10 στόχους του θα χαίρεται με αυτόν. Πολλές οι διαβαθμίσεις από το ένα άκρο στο άλλο. Πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι.

Ερχόμαστε έτσι στο επόμενο πρόβλημα: την απλή τυπολογία, κατηγοριοποίηση σε άσπρο - μαύρο, σε δώδεκα ζώδια, σε τέσσερις τύπους, σε δύσκολους και εύκολους ανθρώπους. Σπάνια μπορείς να κατατάξεις ανθρώπους σε κατηγορίες και να είσαι βέβαιος για την καθολική ισχύ της επιλογής σου. Το πρόβλημα είναι ότι τις περισσότερες φορές βρισκόμαστε κάπου ενδιάμεσα. Λίγο από αυτό, λίγο από εκείνο. Από την άλλη όμως το "τσουβάλιασμα" σε κατηγορίες είναι πιο ελκυστικό. Μας δίνει την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος γύρω μας και εμείς οι ίδιοι, μπορούμε να γίνουμε αντικείμενο απλής και ξεκάθαρης περιγραφής. Ψευδαίσθηση αποτελεσματική καθώς υποβάλλει ότι κατανοούμε και ερμηνεύουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Η προοπτική αντίθετα του ενδιάμεσου μιας κλίμακας, μπερδεύει τα πράγματα, δεν δίνει σαφείς απαντήσεις. Τι σημαίνει άραγε ότι βρίσκομαι κάπου στη μέση των δύο πόλων, για να μείνουμε στο παράδειγμα μας: εύκολος και δύσκολος; Τι είμαι τελικά? Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Το μόνο που καταφέρνω με την εισαγωγή του continuum ανάμεσα σε δύο πόλους, είναι να μην δίνω ξεκάθαρες απαντήσεις.

Το γκρίζο μπερδεύει. Αντίθετα το άσπρο ή το μαύρο είναι ξεκάθαρα. Απαντούν με σαφήνεια. Τι να κάνουμε, λοιπόν; Να προσποιηθούμε ότι το γκρίζο δεν υπάρχει και να υποκριθούμε ότι το τάδε είναι άσπρο και το δείνα μαύρο; Ο άνθρωπος δεν ικανοποιείται από το συμπέρασμα "τα πράγματα δεν είναι άσπρα ή μαύρα". Δεν οδηγείται πουθενά.

Κι έτσι αναζητώντας τη λύση, καταλήγουμε, προσωρινά ίσως, στη σύγκριση. Στη σχετικότητα δηλαδή κάθε χαρακτηρισμού προς μια ομάδα σύγκρισης. Η διαφορική ψυχολογία δέχεται, και εδώ συμφωνούμε σχεδόν όλοι, ότι οι άνθρωποι διαφέρουν μεταξύ τους. Συνεχίζοντας λοιπόν με το πλατωνικό παράδειγμα μας, μπορούμε να πούμε ότι, ακόμη και εάν δεν υπάρχει ο απόλυτα δύσκολος και ο απόλυτα εύκολος άνθρωπος, όπως μας τον περιγράφει ο Πλάτωνας, κάποιοι άνθρωποι είναι περισσότερο "εύκολοι" από κάποιους άλλους, το ίδιο συμβαίνει και με τους "δύσκολους".

Έπεται κάποτε συνέχεια...

Φτερά και σπόροι

Βγαίνεις από το αβγό μικρό πουλάκι. Κάτι λίγα πούπουλα η μοναδική σου φορεσιά. Μεγαλώνοντας, μεγαλώνουν και τα πούπουλα, κάποτε πιστεύεις ότι έγιναν φτερά. Δοκιμάζεις να πετάξεις. Πόσα μέτρα άραγε θα καταφέρεις;

Τις περισσότερες φορές προσγειώνεσαι ανώμαλα στη γη. Βρίσκεις κουράγιο, ξαναπροσπαθείς. Μερικοί άνθρωποι συνεχίζουν μια ζωή ολόκληρη. Οι περισσότεροι τα παρατάνε νωρίς και ασχολούνται αποκλειστικά με την αναζήτηση σπόρων.

12/10/05

ΑΠΟΚΡΙΕΣ

Η όλη μανία με τα blogs μου θυμίζει Απόκριες αλλοτινών εποχών. Μασκαρευόμασταν προσπαθώντας να υποδυθούμε κάτι ιδιαίτερο, θέλαμε να είμαστε οι καλύτεροι και οι πιο πρωτότυποι για να διαπιστώσουμε μετά ότι οι περισσότεροι είχαν την ίδια φαεινή ιδέα με εμάς και είχαν ντυθεί καουμπόηδες ή Ζορό, μπαλαρίνες ή γατούλες. Ακόμη χειρότερα γίνονταν τα πράγματα στην καθιερωμένη σχολική έκθεση που ακολουθούσε με θέμα «Πώς πέρασα τις Απόκριες», όπου 25 στα 30 παιδιά της τάξης ξεκινούσαν με την πρωτότυπη εισαγωγή «Τι χαρά, τι χαρά ήρθαν οι Αποκριές!».

Κάπως έτσι είναι τα πράγματα και στην μπλογκόσφαιρα: «τι χαρά, τι χαρά, έχω προσωπικό μπλογκ!» φωνάζει ο ένας, «τι χαρά, τι χαρά, έχω δικό μου μπλογκ!» διαλαλεί ο άλλος, «τι χαρά, τι χαρά, έχω κι εγώ μπλογκ!» σφυρίζει κάποιος παραπέρα. Και είμαστε όλοι μια «ευχάριστη ατμόσφαιρα» καθώς δεν υπάρχει η δασκάλα για να βάλει το βαθμό της. Βέβαια κι εδώ υπάρχει η βαθμολογία του «πόσες επισκέψεις είχες σήμερα», αλλά κι αυτό λύνεται εύκολα, χρόνο και διάθεση να έχεις μόνο. Πηγαίνεις και διαβάζεις τους άλλους, γράφεις κάποιο σχόλιο στα κείμενα τους, αυτοί από περιέργεια μπαίνουν και διαβάζουν τι γράφεις εσύ, αφήνουν και κανένα σχόλιο και ο κύκλος διαγράφει αλλεπάλληλες τροχιές γύρω από τον εαυτό του. Το ζητούμενο εδώ φυσικά είναι το: «Κάντε κύκλο ρε!!!!!»

Σκιτσάροντας

Δύσκολες οι τρεις διαστάσεις. Ακόμη και με δύο δυσκολεύομαι. Σκιτσάροντας αποκτώ άλλη επαφή με τα πράγματα. Κάθε αντικείμενο, ακόμη και το ...