Πεποιθήσεις

H θνησιμότητα χαρακτηρίζει και τις πεποιθήσεις. Ξυπνάς ένα μουχλιασμένο πρωί και διαπιστώνεις ότι μια πεποίθηση σου – η χθεσινή βεβαιότητα – απεβίωσε και είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ. Συχνότερα βέβαια οι πεποιθήσεις λησμονιούνται λόγω αχρηστίας και αυτός είναι θάνατος βαρύς. Όταν και όποτε τον διαπιστώνεις γεμίζει πίκρα το στόμα σου σα να κατάπιες μια χούφτα πικραμύγδαλα. Τις περισσότερες φορές όμως ούτε καν αυτό δεν συμβαίνει, οι πεποιθήσεις του χθες απλά εξαφανίζονται. Καθώς νεκροταφεία πεθαμένων πεποιθήσεων δεν υπάρχουν, βολεύονται σε μια ξεγυρισμένη λήθη και είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Πηγαίνουν αδιάβαστες.
Κάποτε όμως ανασύρεται ένα φάντασμα στην επιφάνεια και τότε πελαγώνεις στο πέλαγος των συνειρμών. Πίστευα κάποτε – πότε άραγε; - ότι … – τι άραγε; - σκέφτεσαι και το μυαλό σου χάνεται σε ένα ταξίδι αναζήτησης σκιών του παρελθόντα εαυτού. Άκρη δε βγάζεις και μόνο ερωτήματα επιπλέουν στον αέρα. Ποιος ήμουν; Τι ήμουν; Ποιος είμαι; Τι έγινα; Πως και γιατί;
Ευτυχώς όμως υπάρχει και η κούραση, σε αυτό το στάδιο νομίζω την λένε εξουθένωση, κι έτσι επανέρχεσαι εκεί που ξεκίνησες. Στο τώρα. Στην αθάνατη πεποίθηση της θνησιμότητας του εαυτού σου.

Άτιτλο

Όποιος στον ήλιο το φως ζητάει
χάνει το φως του εξαρχής
μα μία σπίθα στο σκοτάδι
είναι ο ήλιος π’ αναζητείς

Και το μυαλό γυρίζει πάλι
κάνει στροφές που δε θα δεις
είναι η στιγμή που φέρνει ζάλη
κι όχι οι κύκλοι της ζωής

Σε μια ιδέα επενδύεις
κάνεις ελπίδα λέξη απλή
και τα χαράματα όταν φύγει
νιώθεις μια κάποια λύτρωση