Το συμβούλιο (2)

Την έκανα χάλια την αδελφούλα πάλι, συλλογίστηκε καθώς ανηφόριζε το μονοπάτι μέσα από τα πεύκα που οδηγούσε στην Α’ Ψυχιατρική Κλινική. Ένιωθε άσχημα, αλλά ήταν αποφασισμένος να συνεχίσει το Θανάσημο Στοίχημα όπως το αποκαλούσε. «Παράπλευρες απώλειες» σκέφτηκε, παραξενευμένος με την χρήση του νεόκοπου αμερικάνικου ευφημισμού που γι’ αυτόν σήμαινε διαμελισμένα κορμιά αθώων παιδιών , καθώς πάντοτε η φράση συνοδεύονταν από φωτογραφίες διαμελισμένων ανθρώπινων σωμάτων που σκοτώθηκαν κατά λάθος.
Ένιωσε τα μάτια του να βουρκώνουν και θύμωσε με τον εαυτό του. Αυτό ήταν σημάδι απώλειας του ελέγχου και ο αυτοέλεγχος ήταν το μοναδικό του όπλο. Από την άλλη τον λύγιζε αυτή η τρυφερότητα της αδελφής του. Εκεί που νόμιζε στα σαράντα κάτι του ότι δεν υπήρχε στον κόσμο άνθρωπος που να νοιάζεται γι’ αυτόν, επανεμφανίζεται η αδελφούλα, όπως συνήθιζε να την λέει στα χρόνια της αθωότητας, έρχεται καθημερινά να τον δει και είναι εμφανώς συγκλονισμένη με τις περιπέτειες του Big Brother της, όπως συνήθιζε να τον αποκαλεί πολύ πριν καταντήσει η οργουελική ετούτη έκφραση reality show. Και αυτός να την ξεχέζει πατόκορφα, ενώ το μόνο που θέλει είναι να την σφίξει στην αγκαλιά του!
Το Θανάσημο Στοίχημα προχωρούσε για την ώρα πολύ καλά. Ήδη μετά από τριάντα δύο ημέρες στο ψυχιατρείο η επίσημη διάγνωση ήταν σχιζοφρένεια και δεν διαφαίνονταν πουθενά η παραμικρή πιθανότητα ενός εξιτηρίου. Ο πρώτος στόχος είχε επιτευχθεί. Τώρα αρχίζουν τα δυσκολότερα, σκέφτηκε. Άντε να δούμε πως θα πάει σήμερα το «Συμβούλιο».

Το συμβούλιο

- Υπάρχει χρώμα καναρινί;
- Ε και βέβαια! Το χρώμα που έχουν τα καναρίνια δεν είναι το καναρινί; Αν ήταν πορτοκαλί θα τα έλεγαν πορτοκάλια κι όχι καναρίνια.
- Αφού το θέτεις έτσι. Άντε γεια σου τώρα, πάω να φάω ένα μηλί μήλο και να πιω ένα ποτήρι νερουλί νερό.
- Καλά είσαι εντελώς για δέσιμο μου φαίνεται! Αν συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια φυσικά θα καταλήξεις σε λάθος συμπεράσματα. Τέλος πάντων, δεν μπορείς να καταλάβεις. Που άφησες τα τσιγάρα μου;
- Δεν σου έφερα, ξέχασες πως οι γιατροί είπαν πως πρέπει να το κόψεις. Σε πειράζει στα πνευμόνια και παθαίνεις περισσότερες κρίσεις.
- Θα σου λεγα τώρα μωρή ξεσκισμένη πουτάνα, ρουφήχτρα, ξεκωλιάρα που τον παίρνεις τα μεσάνυχτα και δεν ακούς τα αηδόνια, αλλά δεν σου λέω, γιατί έτσι κι αλλιώς δεν καταλαβαίνεις. Α μωρή μπουχέσα που ακούς τους γιατρούς. Να σηκωθείς να φύγεις αμέσως και να μην σε ξαναδώ μπροστά μου. Πράκτορισσα των εξωγήινων πολιορκητών της μνήμης και του πένθους! Χάσου από εδώ, μην αμολήσω τα σκυλιά του παραδείσου και σε κάνουν κομμάτια. Φτου, φτου, φτου. Εγώ φταίω που κάθομαι και σου μιλάω θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή μου. Δεν σου φτάνει που μ' έκλεισες εδώ μέσα, τώρα δεν μου φέρνεις και τσιγάρα. Δεν θα σας περάσει όμως. Δεν θα σας αφήσω να με ξεκάνετε εμένα. Έχω συμβούλιο τώρα. Πήγαινε και αύριο έλα με ένα πακέτο τσιγάρα. Θα μεσολαβήσω στο Θεό να συγχωρέσει τις πομπές σου. Πομπηία, ε Πομπηία! Διαόλου κάλτσα κι αγγέλου σώβρακο. Φτου, φτου, φτου. Γκουμπουλί ταρα ντε μπαλα κουντέ κιτζαμανί.
- Άντε γεια σου. Αύριο πάλι.
- Σταμάτα να χύνεις δάκρυα. Όσο και να κλαις δεν πρόκειται να με στερέψεις. Σ' αυτά δεν τον ακούς τον σαχλαμπίχλα τον ψωρίατρο. “Χρειάζεται ηρεμία, μην τον αναστατώνετε” δεν λέει όλην την ώρα; Άντε φύγε τώρα. Είμαι καλύτερα. Λέω και καμιά κουβέντα παραπάνω, αλλά εδώ στην εξορία που με ρίξατε πρέπει να αμυνθώ. Και αυτά τα κωλοφάρμακα με τρελαίνουν. Με κυνηγούν θεοί και δαίμονες όλη μέρα. Πρέπει να προστατεύσω τον εαυτό μου. Καπίσκο; Άντε γεια σου, έχω συμβούλιο τώρα. Φίλα μου τον πατέρα και φέρε μου τσιγάρα. Και να μην κλαις χαλάει η επιδερμίδα σου. Άκου με κι εμένα μια φορά. Τι στο διάολο τα 'χω τα πτυχία; Πρέπει να ακούς το μεγαλύτερο αδελφό σου. Καπίσκο; Αντερστεντ; Φερστάντεν; Σε τι γλώσσα να σου το πω να καταλάβεις; Είμαι καλά σου λέω. Τώρα έχω συμβούλιο. Θα σε δεχθώ αύριο.