Σταθερές αξίες

Το φέρε η μοίρα και καθημερινά εδώ και πολύ καιρό περνάω πολλές φορές την ημέρα μπροστά από μια Πράσινη Τράπεζα. Την πρώτη φορά που είδα το κατάστημα παραξενεύτηκα είναι αλήθεια. Σε μια πόλη εκατομμυρίων, το μόνο πράγμα που καλλιεργείται είναι τα φυτά στις γλάστρες των πολυκατοικιών και το μόνο πράσινο οι χλωροτάπητες των ποδοσφαιρικών γηπέδων και αν έχεις έντονη φαντασία τα αόρατα δέντρα που φυτεύτηκαν για τους Ολυμπιακούς. Μου φαίνονταν λίγο σουρεαλιστικό να υπάρχει Πράσινη Τράπεζα.

Μετά το είδα πιο αισιόδοξα το πράγμα και είπα ότι είναι μια όαση η πράσινη τράπεζα μέσα στο ατέλειωτα κυβικά μπετόν. Μικρούλα, με τα παλιά της γραφεία που μου θυμίζουν έντονα έδρες σχολικής τάξης της εποχής μου, είναι μια παραφωνία δίπλα στις λαμπερές ιδιωτικές τράπεζες με τα designατα έπιπλα που γέμισαν τη γειτονιά μας τα τελευταία χρόνια. Εκεί όλοι κουστουμαρισμένοι, εδώ όλοι εξεζητημένα απλά ντυμένοι, τους βλέπεις όλη την ώρα να μιλάνε στο τηλέφωνο ή μεταξύ τους, εκτός από τους ταμίες που δεν προλαβαίνουν καθώς εξυπηρετούν ό,τι ώρα και να περάσω συνταξιούχους. Οι μόνοι νέοι άνθρωποι είναι οι σαραντάρηδες υπάλληλοι, πελάτη κάτω από εξήντα σπάνια βλέπω.

Μου έκανε επομένως μεγάλη εντύπωση όταν πριν από μερικούς μήνες είδα μια μέρα σε ένα από τα γραφεία έναν πραγματικά νέο άνθρωπο (πάνω από 25 χρονών δεν τον έκανες). Συνεσταλμένος καθόταν στο γραφείο του, το οποίο έλαμπε από καθαριότητα, κανένας φάκελος, κανένα πληκτρολόγιο, μόνο μια σκονισμένη οθόνη υπολογιστή στο πλάι που αναρωτιόσουν τι γυρεύει εκεί. Σκέφτηκα ότι μάλλον είναι νέος υπάλληλος και περιμένει τους συναδέλφους του να του δείξουν σιγά-σιγά τη δουλειά. Το σκηνικό όμως δεν άλλαξε. Περνούσα κάθε μέρα και τον έβλεπα εκεί καθισμένο στο άδειο του γραφείο. Τις περισσότερες φορές είχε ένα απλανές βλέμμα, αλλά κάποτε έριχνε και αμήχανες ματιές γύρω του, χαμόγελο του ποτέ δεν είδα. Μου έκανε τόση εντύπωση η όλη κατάσταση που τον βάπτισα μάλιστα και ινδιάνικα: το Ανέκφραστο Πρόσωπο.

Οι μέρες κυλούσαν κι εγώ στα συνεχή περάσματα μου έριχνα πάντα μια γρήγορη ματιά στο Ανέκφραστο Πρόσωπο, η μόνη αλλαγή που διαπίστωνα ήταν το χρώμα από τα μπλουζάκια που φορούσε, άλλοτε μαύρο, άλλοτε κόκκινο, άλλοτε πράσινο. Πολυχρωμία και όλα τα άλλα ίδια. Ακίνητος με το απλανές βλέμμα και το άδειο γραφείο θύμιζε κούκλα σε βιτρίνα καταστήματος στο λίγο πιο άσχημο, πιο μαυριδερό και πιο κοντό. Τους τελευταίους τρεις μήνες η σκηνή επαναλαμβανόταν καθημερινά με εξαιρέσεις μετρημένες στα δάκτυλα: τρεις-τέσσερις φορές είχε απεργία και το κατάστημα παρέμενε κλειστό και δύο φορές το κατάστημα ήταν πάλι κλειστό με μια κόλλα Α4 στην είσοδο που πληροφορούσε με έναν βαριεστημένο γραφικό χαρακτήρα «ΚΛΕΙΣΤΟ ΛΟΓΟ ΛΗΣΤΕΙΑΣ». Σαββατοκύριακα δεν περνούσα από εκεί οπότε η εικόνα για μένα ήταν σταθερή, η λεζάντα το ίδιο: Το Ανέκφραστο Πρόσωπο εν ώρα εργασίας.

Στην αυτιστική εποχή που ζούμε είναι καλό να υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν αλλάζουν γύρω μας. Έτσι όπως μερικές χιλιάδες συμπατριώτες μου μπορούν να νιώθουν ανακούφιση όταν βλέπουν για εικοστή φορά ένα επεισόδιο σε επανάληψη από το «Καφέ της Χαράς», μπορώ κι εγώ να ηρεμώ στη θέα της Τράπεζας με το Ανέκφραστο Πρόσωπο.

Σκεφτείτε τώρα την έκπληξη μου όταν περνώντας πριν από λίγες μέρες μπροστά από την Τράπεζα βλέπω στη θέση του Ανέκφραστου Προσώπου να κάθεται μια όμορφη κοπελίτσα και το Ανέκφραστο Πρόσωπο δίπλα της να χαμογελά και να συζητά μαζί της. Έμεινα σα χάνος παγωμένος στη μέση του δρόμου. Με ξύπνησε μια κυρία που έπεσε πάνω μου και έβαλε τις φωνές. Τις επόμενες ημέρες έμελλε να μάθω για τα καλά ότι ο κόσμος δεν είναι πλέον ο ίδιος. Το πρώην Ανέκφραστο Πρόσωπο είχε μεταβληθεί εντελώς, χαμογελούσε, πήγαινε πέρα-δώθε και όλη την ώρα μιλούσε με την κοπέλα η οποία φορούσε διαρκώς ένα ελκυστικό χαμόγελο. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι οι δυο τους φλέρταραν ξεδιάντροπα. Σκέφτηκα να διαμαρτυρηθώ στον Διευθυντή του καταστήματος αλλά και πάλι με πρόλαβαν τα γεγονότα.

Έχει παρέλθει πλέον μια βδομάδα και τη θέση του Ανέκφραστου Προσώπου έχει πάρει η Χαμογελαστή Γλάστρα. Νιώθω ανακούφιση που εξαφανίστηκε το πρώην Ανέκφραστο Πρόσωπο και έχω ήδη αρχίσει να συμπαθώ την Χαμογελαστή Γλάστρα. Το μόνο που με ανησυχεί είναι ότι πλέκει διαρκώς αμήχανα τα χέρια της πάνω στο άδειο της γραφείο και φοβάμαι ότι δεν θα αντέξει για πολύ καιρό μια τόσο σκληρή δουλειά.