Λεωφόρος Αμαλίας

Βρέθηκα σήμερα στο Σύνταγμα. Περπάτησα για λίγο στη λεωφόρο Αμαλίας. Και έτσι ξαφνικά το αποφάσισα για τον εαυτό μου, ότι από σήμερα για μένα θα λέγεται Λεωφόρος Αμαλίας Καλυβίνου. Και αν ήταν στο χέρι μου, στο κτίριο της Βουλής θα κυμάτιζε από αύριο ένα τεράστιο πανό που θα έγραφε: «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...»

Αν με ρωτήσει η κόρη μου κάποτε από που πήρε το όνομα της αυτή η λεωφόρος, θα της πω δίχως δεύτερη σκέψη: από μια κοπέλα που πέθανε με το κεφάλι ψηλά ζητώντας το αυτονόητο: αξιοπρέπεια.

Λεξιμαργικά γυμνάσματα ΙΙ

Το υστερικό άλφα

Ένα άρρητο ρητό
είν' αόρατα ορατό
κι ο ανόητος νοήμων
φέρει όνομα ανωνύμων

****
ακηδία ή κηδεία;
απορία ή πορεία;
άνοστος ή νόστος;
αλήτης ή λύτης;


Τα υστερικά

είχα τύχη που 'χα τείχη
και η λύπη δε μου λείπει

****
δυο και δυο οκτώ
εννιά και δυο δεκατρία
μάλωσα με τους αριθμούς
και μ' έπιασε αρρυθμία

Λεξιμαργικά γυμνάσματα Ι

Αιμοβόρος χρόνος
χρονοβόρο πένθος
Πενθοφόρος πόθος
ποθοχόος έρως

Το ρυθμό για να ρυθμίσεις
πρέπει ήχους να ηχήσεις
την αγάπη για να χτίσεις
πρέπει τείχη να γκρεμίσεις

---

Ο προαστειακός κινούνταν διαρκώς
μετέφερε μοναξιές
κι αναρωτιόνταν πότε επιτέλους
θα φτάσει στο αστείο του

Είμαι αυτοκίνητος
και αυτεπαρκής,
ή μήπως ακίνητος
και ανεπαρκής;

---

Είπε το μαζοχισμό
αλγολαγνεία
και τον ρώτησα
το τηλεόραση δεν σου κάνει;

Ο εφαψίας του απόλυτου
ερωτεύτηκε το μηδέν
και ξεμπέρδεψε μια και καλή
με τη λιβιδούλα