Βρέθηκα σήμερα στο Σύνταγμα. Περπάτησα για λίγο στη λεωφόρο Αμαλίας. Και έτσι ξαφνικά το αποφάσισα για τον εαυτό μου, ότι από σήμερα για μένα θα λέγεται Λεωφόρος Αμαλίας Καλυβίνου. Και αν ήταν στο χέρι μου, στο κτίριο της Βουλής θα κυμάτιζε από αύριο ένα τεράστιο πανό που θα έγραφε: «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας...»
Αν με ρωτήσει η κόρη μου κάποτε από που πήρε το όνομα της αυτή η λεωφόρος, θα της πω δίχως δεύτερη σκέψη: από μια κοπέλα που πέθανε με το κεφάλι ψηλά ζητώντας το αυτονόητο: αξιοπρέπεια.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
Όταν ξύπνησε βρίσκονταν σ’ ένα κρεβάτι σε έναν άγνωστο θάλαμο. Δεν είχε συναίσθηση τι του συμβαίνει, που βρίσκεται. Είχε μια διάχυτη αίσθησ... -
Όποιος στον ήλιο το φως ζητάει χάνει το φως του εξαρχής μα μία σπίθα στο σκοτάδι είναι ο ήλιος π’ αναζητείς Και το μυαλό γυρίζει πάλι κάνει ...
-
Δεν ξέρω τι μου γίνεται δεν ξέρω που πηγαίνω ότι γνωρίζω επιμένω και το παιχνίδι συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου