Ya Habibi Taala

Το τραγούδι με τον παραπάνω τίτλο και την απλή μελωδία με έχει στοιχειώσει τον τελευταίο καιρό. Το έχω ακούσει αρκετές δεκάδες φορές. Η φωνή, τα γυρίσματα της, το πάθος, η αραβική γλώσσα που δεν καταλαβαίνω - και γίνεται κομμάτι της μουσικής - δημιουργούν ένα μείγμα αξεπέραστα γοητευτικό. Σαγηνευτικό.

Ερμηνεύτρια του τραγουδιού είναι Asmahan, η Βασίλισσα του Βουνού, όπως την αποκαλούσαν οι συμπολίτες της στην Σουέιντα της Συρίας. Στα μάτια μου όμως φαντάζει ως Νεράιδα. Η ζωή της ξεκίνησε από το νερό και κατέληξε σε αυτό. Από το Αιγαίο στο Νείλο. Στα 26 χρόνια που πρόλαβε να ζήσει έκανε εμπειρίες που μερικοί από εμάς θα χρειάζονταν αρκετές ζωές για να τις ζήσουν. Παντρεύτηκε τρεις φορές, απέκτησε μια κόρη, έπαιξε σε κινηματογραφικές ταινίες, ηχογράφησε τραγούδια και υπήρξε ακόμη και μυστική πράκτορας στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Γεννήθηκε πάνω στο καράβι που μετέφερε την οικογένεια της από τη Σμύρνη στο Λίβανο το 1918. Σκοτώθηκε σε τροχαίο, όταν το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε βυθίστηκε στο Νείλο το 1944.

• Το τραγούδι Ya Habibi Taala (Αγάπη μου, έλα γρήγορα) μπορείτε να τo κατεβάσετε από εδώ (Real Audio).
• Περισσότερες πληροφορίες για την Asmahan στην Wikipedia

Που να σου εξηγώ

Στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης, εγκαταλείποντας ανεπιστρεπτί τις όμορφες συμπληγάδες της εφηβείας, είχαμε καταλήξει εγώ κι ο φίλος μου ο Γιώργος ότι πλέον είναι δύσκολο, αν όχι ανέφικτο, να δημιουργήσεις μια καινούρια σχέση της προκοπής. Πάντα μεταξύ του εαυτού σου και του καινούριου ανθρώπου θα μεσολαβεί το «που να σου εξηγώ». Αυτό περιελάμβανε όλα αυτά που είχαμε ζήσει τον καιρό των συμπληγάδων και που μόνο οι συνοδοιπόροι εκείνης της εποχής μπορούσαν να κατανοήσουν. Ένα αστείο, μια φράση, ένα τραγούδι, ένα βιβλίο, ήταν ποτισμένα με συναισθήματα, ανθρώπους, συμβάντα, σκέψεις και όνειρα.

Ο χρόνος ως γνωστόν συνέχισε να κυλάει και μετά από χρόνια διαπίστωσα ότι πλέον μαζεύτηκαν αρκετές περίοδοι στη ζωή μου που κατέχουν την ετικέτα «που να σου εξηγώ». Κάθε τέτοια περίοδος, χαρακτηρίζεται από την παρουσία διαφορετικών προσώπων που συνάντησα, είναι συνήθως ποτισμένη μέχρι τα σωθικά με νοσταλγία και αφελή πεποίθηση μεγαλείου. Περηφάνια για τους μυστικούς κώδικες που μόνο εγώ και οι εκλεκτοί συνοδοιπόροι μπορούν να κατανοήσουν.

Κοιτάζοντας όμως γύρω μου βλέπω ότι όλοι οι άνθρωποι που συναντώ κουβαλούν τα «που να σου εξηγώ τους». Είναι κοινή συνισταμένη της ανθρώπινης φύσης η πεποίθηση της μοναδικότητας και του μεγαλείου που θεωρεί ότι κουβαλά ο καθένα μας. Συχνά-πυκνά εκνευρίζομαι όταν βλέπω κάποιον καβάλα στο καλάμι αυτής της πεποίθησης να προσπαθεί να ισοπεδώσει όλους τους άλλους γύρω του. Αλλά το μόνο που κάνω τις περισσότερες φορές είναι να σκέφτομαι το «που να του εξηγώ τώρα».

Στο ταξί

«Ήρθα στην Αθήνα πριν από 38 χρόνια. Τότε φορούσα κουστούμι και γραβάτα όταν κατέβαινα στο χωριό για να γνωρίζουν όλοι ότι είμαι Αθηναίος. Είχα μια μύτη ίσα με κει πάνω. Σήμερα ντρέπομαι να πω ότι μένω στην Αθήνα… Όλοι για ένα κομμάτι γης στην επαρχία παρακαλάμε… Όταν πάρω την γαμημένη σύνταξη (με το παρντόν) θα κατέβω στο χωριό για πάντα. Να ζήσω τουλάχιστον όσα χρόνια μου απομένουν σαν άνθρωπος.»

«Τις προάλλες ένας γιατρός ήθελε να μου κάνει τον ξύπνιο. Άλλο κυκλοφοριακό και άλλο κυκλοφορικό μου λέει, όταν του ανέφερα τα προβλήματα που έχω με την υψηλή μου πίεση. Ήθελε να μου κάνει και διάλεξη περί γλώσσας, άλλα τον έκοψα. Γιατρέ, ωραία όλα αυτά που λες, αλλά εγώ πάσχω από κυκλοφοριακό όσο και να βαράς τον κώλο σου κάτω.»

Pleasant Street

Ο καθένας έχει κάποια τραγούδια που όχι απλώς τον συνόδεψαν σε κάποια φάση της ζωής του, αλλά που έγιναν φάση της ζωής του. Το Pleasant Street είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για μένα. Είναι η εποχή που πετούσα.

Θα πρέπει να ήταν μια από τις πρώτες συναυλίες (αν όχι η πρώτη) του Eric Burdon στη Θεσσαλονίκη στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, αυτό που όλος ο κόσμος ήξερε ως «Παλαί ντε Σπορ», αρχές δεκαετίας 80. 400 δραχμές το εισιτήριο. Θυμάμαι σαν και τώρα την χαρά όταν πήρα το εισιτήριο στα χέρια μου λίγες μέρες πριν την συναυλία.

Τα βράδια τότε συνήθιζα να κλειδαμπαρώνομαι στο δωμάτιο μου και να διαβάζω ακούγοντας ράδιο. Έχτιζα τις μυθολογίες μου και ικέτευα την ιέρεια μου. Κάποιος καλός άνθρωπος στο Πρώτο Πρόγραμμα (πόσοι καλοί άνθρωποι υπήρχαν τότε στην Ελληνική Ραδιοφωνία δε λέγεται) παρουσίασε σε μια εκπομπή ολόκληρο το άλμπουμ του Tim Buckley, Goodbye and Hello. Την επόμενη ημέρα «σκότωσα» το εισιτήριο του Eric Burdon χωρίς κανέναν δισταγμό και αγόρασα το δίσκο. Τον έλιωσα κυριολεκτικά ακούγοντας τον. Τα βράδια έπαιρνα τους δρόμους μεθυσμένος, έκανα ίσως δεκάδες χιλιόμετρα με τους ήχους του Pleasant Street να με συνοδεύουν από μνήμης. Περπατούσα και το μόνο που έβλεπα μπρος μου ήταν το πιο όμορφο και ξέγνοιαστο χαμόγελο του κόσμου. Και κυνηγούσα να το πιάσω.

Σπάνια πλέον ακούω αυτό το τραγούδι. Ας όψεται η δισκοθέτισσα που με έβαλε στον πειρασμό να το ξανακούσω και να γεμίσουν σκουπιδάκια τα μάτια μου.

Νόμιζες ότι πετούσες και μετά άνοιξες τα μάτια.

Παρατηρώντας τη χωματερή ιδεών

Μετά το προχθεσινό άρθρο (11/6/06) στο Ε της Ελευθεροτυπίας του δημοσιογράφου Κ.Γ. έγινε το έλα να δεις στο χωριό μας. Αρκετοί ΙστολογιοΓράφοι (ΙΓ) έσκισαν τα καλτσόν τους από εκνευρισμό για την - και καλά - σκληρή επίθεση που έχει εξαπολύσει το κατεστημένο των διαπλεκόμενων συγκροτημάτων παραγωγής έντυπου υλικού προς την κοινότητα των ΙστολογιοΓράφων, η δε ψυχραιμία έφυγε και πάλι στις περισσότερες περιπτώσεις για πολυήμερες διακοπές.

Η κοινότητα των ιστολογιογράφων

Ακόμη και ο Προκρούστης να ήσουν θα ήταν δύσκολο να ανακαλύψεις μια κοινή ταυτότητα σε αυτούς που διατηρούν ΙΓια, δηλαδή να σχηματίσεις κοινότητα με ομοιογενή χαρακτηριστικά. Υπάρχει ένας σχετικά νέος διαδραστικός τρόπος έκφρασης, ο οποίος είναι εύκολα και ελεύθερα προσβάσιμος. Επομένως αν θέλεις να εκθέσεις τον εαυτό σου, τα γραπτά σου, τις απόψεις σου, τα ενδιαφέροντα σου, αν θέλεις να επικοινωνήσεις ή να παρηγορήσεις τη μοναξιά σου, έχεις πλέον ένα ακόμη μέσο στη διάθεσή σου.

Βέβαια αν ήσουν ο Tajfel ή ο Turner μπορεί και να χαμογελούσες καθώς με την τελευταία αντιπαράθεση μεταξύ Δημοσιογραφίας και Ιστολογιογραφίας βρίσκεις ακόμη μια ενδιαφέρουσα επιβεβαίωση της θεωρίας σου

Συγκριτικά είναι λίγοι οι ΙΓοι. Αν ασχοληθείς λίγο προσεκτικά θα δεις ότι υπάρχουν και ουκ ολίγοι στους λίγους ΙΓους οι οποίοι είναι δημοσιογράφοι. Και αυτό είναι πολύ φυσικό, οι άνθρωποι επέλεξαν ως επάγγελμα τους το γράψιμο και όπου μπορούν γράφουν.

Είναι αλήθεια ότι αρκετοί ΙΓοι θα μπορούσαν άνετα να γράφουν επαγγελματικά και αρκετοί δημοσιογράφοι όπως είπαμε και παραπάνω γράφουν ήδη σε ΙΓια. Δυστυχώς για τους συμπαθείς οπαδούς του τσουβαλιάσματος έχουμε δύο αντίπαλα στρατόπεδα που είναι ως ένα βαθμό συγκοινωνούντα δοχεία.

Οι φθηνές αναγωγές που δεν κοστίζουν τίποτα

Το πέρασμα από τον Κ.Γ., στον δημοσιογράφο, Ελευθεροτυπία, μεγαλοεκδότες και διαπλεκόμενα γίνεται μέχρι να πάρεις μια ανάσα. Και αυτό βέβαια δεν κοστίζει τίποτα. Το πέρασμα από το άρθρο, ποιος το έγραψε, ο Κ.Γ., αντιπαθητικός, άσχετος, γίνεται με την ίδια φθηνή ευκολία.

Έχουμε λοιπόν ένα άστοχο ή εμπαθές άρθρο ενός δημοσιογράφου για τα Ιστολόγια. Αλλά το ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι όταν κρίνονται κάποια αποσπάσματα του άρθρου (βλέπε για παράδειγμα εδώ), η επιχειρηματολογία είναι ως επί το πλείστον του στυλ: δίκιο έχεις, αλλά κοίτα τα χάλια του κλάδου σου!

Η αντιπαλότητα (αν πρόκειται τελικά για κάτι τέτοιο) είναι ανόητη. Θα μπορούσε κανείς σχετικά εύκολα να αλλάξει το άρθρο του Κ.Γ. και τοποθετώντας όπου blog - εφημερίδες και όπου ονόματα ιστολογιογράφων ονόματα δημοσιογράφων να διαβάσει μια εξίσου ενδιαφέρουσα εκδοχή του! Αυτό όμως τίποτα δεν θα αποδείκνυε για την ποιότητα των ιστολογίων. Αρκετά βέβαια για την ποιότητα των εφημερίδων. Μήπως τελικά είναι πραγματικά «άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας»;

Καλώς όρισες Άνοιξη

Δέσμιος του φόβου για τη θάλασσα. Φόβος στο αεροπλάνο. Φόβος στην εθνική οδό. Φόβος του θανάτου ή μήπως της ταλαιπωρίας πριν απ’ αυτόν;

Μέσα στην πόλη δε φοβάμαι. Φοβάμαι τα ταξίδια. Θέλω να φεύγω, αλλά συνήθως μένω. Δε μετακινούμαι εύκολα. Έχω κολλήσει σαν το στρείδι στο βράχο της πόλης.

Μου αρέσουν πολύ οι νέες εικόνες, οι όμορφες εικόνες. Το διαμέρισμα φαντάζει σαν κλουβί αυτές τις μέρες. Δεν θέλω να είμαι στην Αθήνα. Δε θέλω πόλεις. Κάτι σαν χίπικο όνειρο μετανοημένου γιάπι: θέλω να ζήσω στη φύση, να την νιώσω, να προσπαθήσω να την καταλάβω. Η επανάληψη της πόλης με απομυζεί, σκοτώνει τη φαντασία, κοιμίζει τους φόβους, με ωθεί σε νάρκη δίχως όνειρα, με καθοδηγεί στην απάθεια, στην αθεράπευτη αδιαφορία για τα πάντα.

Το χρήμα. Η εργασία που παρέχει το χρήμα αποτελεί το λογικό επιχείρημα που επικροτεί την απάθεια. Τον εν ζωή θάνατο.

Θέλω ν’ ακούω το φλοίσβο της θάλασσας, αλλά όχι από τα ηχεία της τηλεόρασης. Θέλω ν’ ακούω τον αέρα να λυσσομανά και το αποτέλεσμα της οργής του να είναι το ουρλιαχτό των δέντρων κι όχι οι συναγερμοί των αυτοκινήτων. Θέλω να νιώθω πραγματικό φόβο κι όχι ψευδεπίγραφες φοβίες.

Υποψίαζομαι ότι κι εσύ μπορεί να νιώθεις το ίδιο. Μαζέψε χάρτες. Χαράξε πορείες και περπάτησε τες. Όχι όμως από το κρεββάτι, δεν ωφελεί. Το έχω δοκιμάσει χιλιάδες φορές.

Μια παλιά αρχή...

Ώρες τώρα διαβάζω. Μέρες, μήνες, χρόνια διαβάζω. Νιώθω σαν μια δεξαμενή λέξεων, εννοιών, εικόνων. Κι όλο σκέφτομαι πως θα πρέπει ν’ αδειάσω λίγο, να ξεφορτωθώ κάτι από αυτά που έχουν μαζευτεί μέσα μου σε μια προσπάθεια να δημιουργήσω χώρο, να πορευτώ επιτέλους αμφίδρομα. Μα πάντα σκοντάφτω…

Ο Γιώργος κάποτε είπε: «Ρε μαλάκα, έχουν γραφτεί τα πάντα, δεν έμεινε τίποτα να γράψουμε εμείς!!!».

Από τη στιγμή που οι δυνατότητες και οι προϋποθέσεις εύκολης συγγραφής πολλαπλασιάστηκαν, αυξήθηκαν και τα κείμενα με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Επαναλήψεις, αυτοσχεδιασμοί πάνω στα ίδια μοτίβα. Χρειάζεσαι μέρες για να διαβάσεις μόνο τους τίτλους των βιβλίων που κυκλοφορούν. Η βδομάδα δε σου φτάνει ούτε καν για να διαβάσεις τις κυριακάτικες εφημερίδες. Κι έτσι ξεφυλλίζεις, εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία, blogs, διαβάζεις ό,τι προλαβαίνεις κι επιλέγεις ό,τι μπορείς από το πλήθος υλικού που σε βομβαρδίζει.

Οι πληροφορίες αυξάνουν με ξέφρενους ρυθμούς και δεν έχεις πλέον ούτε μαθηματικά την πιθανότητα να τις γευτείς όλες. Δεν έχεις ουσιαστικά χρόνο να επιλέξεις. Άλλοι το κάνουν αυτό για σένα, κι εσύ και πάλι δεν προλαβαίνεις να επιλέξεις από τις επιλογές των επιλογών.

Για να εκδικηθείς την ανημποριά σου διαβάζεις και πολλές φορές ξαναδιαβάζεις αυτά που είχες διαβάσει και παλιότερα. Στο μυαλό σου βέβαια τριγυρνάν εφήμερα σχέδια για μελέτες, έρευνες που δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ. Γιατί βλέπεις τα πολλά σου ενδιαφέροντα να σε τυραννάν συνεχώς. Κι εκεί που νομίζεις ότι βάζεις κάποια τάξη όλο και ανακαλύπτεις καινούρια πράγματα, νέες πληροφορίες, στοιχεία που ποτέ δε θα προλάβεις να κοιτάξεις. Φυσικά τα περισσότερα είναι σκουπίδια, αλλά καθώς εκ των προτέρων δε γνωρίζεις που βρίσκονται τα διαμάντια και που οι στάχτες, μένεις μετέωρος.


Τόσα πολλά αυτά που θέλεις και τόσα λίγα αυτά που μπορείς. Τόσα λίγα αυτά που πραγματικά χρειάζεσαι και τόσα πολλά αυτά που νομίζεις ότι χρειάζεσαι. Βούρκος. Ενοχές για ό,τι δεν προλαβαίνεις, ενοχές για αυτά που κάνεις. Φόβος γι’ αυτά που χάνεις, απόγνωση γι’ αυτά που έχασες.

Κάποτε είχα γράψει «προτάσεις μιας ευθείας που διχάζουν την αγωνία» και τώρα μπορώ να συμπληρώσω: οροσειρές πληροφοριών που συνοψίζονται σε μια πρόταση που δεν τολμάς ν’ αρθρώσεις.

Η πολυπλοκότητα με την απλότητα σ’ έναν αέναο χορό λικνίζονται στην πίστα κι εσύ λιγάκι παραπέρα δεν μπορείς να αποφασίσεις, δε θέλεις ν’ αποφασίσεις ποια θα διαλέξεις για ντάμα σου. Πεπεισμένος ότι είσαι ερωτευμένος και με τις δυο, αγκαλιάζεις τη μοναξιά. Το εγώ σου σε αεικίνητη περιπλάνηση σε βαλτόνερα.

Η κούραση των κύκνων

Κεντρικό δελτίο ειδήσεων ΝΕΤ χθες βράδυ η μεγάλη αποκάλυψη: τελικά οι κύκνοι μπορεί και να μην πεθαίνουν από την γρίπη των πτηνών, αλλά από την κούραση, καθώς κάνουν μεγάλα ταξίδια και ήταν και βαρύς ο χειμώνας. Αποκλειστική συνέντευξη κυνηγού δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι τελικά είναι η κούραση και όχι η γρίπη που σκοτώνει τους κύκνους, «το είπαν και πολλοί επιστήμονες που πέρασαν από δω».

Κεντρικό δελτίο ειδήσεων ARD (πρώτο γερμανικό κρατικό κανάλι) χθες βράδυ: σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης κηρύχτηκε η νήσος Rügen. Προληπτική θανάτωση χιλιάδων πτηνών.

Στην Ελλάδα ένας γραφειοκράτης γενικός γραμματέας υπουργείου δηλώνει: δεν πρέπει να υπάρχει πανικός, εξάλλου ο κίνδυνος δεν είναι μεγάλος καθώς η ασθένεια δεν έχει βρεθεί για την ώρα σε κατοικίδια ζώα. Στην Γερμανία η πρωθυπουργός της χώρας επισκέπτεται τη Rügen και δηλώνει ότι η κυβέρνηση αναγνωρίζει τη σοβαρότητα της κατάστασης και θα προσφέρει κάθε δυνατή υποστήριξη.

"Κι ύστερα μου μιλάς για καλοκαίρια ..."