Στα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσης, εγκαταλείποντας ανεπιστρεπτί τις όμορφες συμπληγάδες της εφηβείας, είχαμε καταλήξει εγώ κι ο φίλος μου ο Γιώργος ότι πλέον είναι δύσκολο, αν όχι ανέφικτο, να δημιουργήσεις μια καινούρια σχέση της προκοπής. Πάντα μεταξύ του εαυτού σου και του καινούριου ανθρώπου θα μεσολαβεί το «που να σου εξηγώ». Αυτό περιελάμβανε όλα αυτά που είχαμε ζήσει τον καιρό των συμπληγάδων και που μόνο οι συνοδοιπόροι εκείνης της εποχής μπορούσαν να κατανοήσουν. Ένα αστείο, μια φράση, ένα τραγούδι, ένα βιβλίο, ήταν ποτισμένα με συναισθήματα, ανθρώπους, συμβάντα, σκέψεις και όνειρα.
Ο χρόνος ως γνωστόν συνέχισε να κυλάει και μετά από χρόνια διαπίστωσα ότι πλέον μαζεύτηκαν αρκετές περίοδοι στη ζωή μου που κατέχουν την ετικέτα «που να σου εξηγώ». Κάθε τέτοια περίοδος, χαρακτηρίζεται από την παρουσία διαφορετικών προσώπων που συνάντησα, είναι συνήθως ποτισμένη μέχρι τα σωθικά με νοσταλγία και αφελή πεποίθηση μεγαλείου. Περηφάνια για τους μυστικούς κώδικες που μόνο εγώ και οι εκλεκτοί συνοδοιπόροι μπορούν να κατανοήσουν.
Κοιτάζοντας όμως γύρω μου βλέπω ότι όλοι οι άνθρωποι που συναντώ κουβαλούν τα «που να σου εξηγώ τους». Είναι κοινή συνισταμένη της ανθρώπινης φύσης η πεποίθηση της μοναδικότητας και του μεγαλείου που θεωρεί ότι κουβαλά ο καθένα μας. Συχνά-πυκνά εκνευρίζομαι όταν βλέπω κάποιον καβάλα στο καλάμι αυτής της πεποίθησης να προσπαθεί να ισοπεδώσει όλους τους άλλους γύρω του. Αλλά το μόνο που κάνω τις περισσότερες φορές είναι να σκέφτομαι το «που να του εξηγώ τώρα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου