Pleasant Street

Ο καθένας έχει κάποια τραγούδια που όχι απλώς τον συνόδεψαν σε κάποια φάση της ζωής του, αλλά που έγιναν φάση της ζωής του. Το Pleasant Street είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για μένα. Είναι η εποχή που πετούσα.

Θα πρέπει να ήταν μια από τις πρώτες συναυλίες (αν όχι η πρώτη) του Eric Burdon στη Θεσσαλονίκη στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, αυτό που όλος ο κόσμος ήξερε ως «Παλαί ντε Σπορ», αρχές δεκαετίας 80. 400 δραχμές το εισιτήριο. Θυμάμαι σαν και τώρα την χαρά όταν πήρα το εισιτήριο στα χέρια μου λίγες μέρες πριν την συναυλία.

Τα βράδια τότε συνήθιζα να κλειδαμπαρώνομαι στο δωμάτιο μου και να διαβάζω ακούγοντας ράδιο. Έχτιζα τις μυθολογίες μου και ικέτευα την ιέρεια μου. Κάποιος καλός άνθρωπος στο Πρώτο Πρόγραμμα (πόσοι καλοί άνθρωποι υπήρχαν τότε στην Ελληνική Ραδιοφωνία δε λέγεται) παρουσίασε σε μια εκπομπή ολόκληρο το άλμπουμ του Tim Buckley, Goodbye and Hello. Την επόμενη ημέρα «σκότωσα» το εισιτήριο του Eric Burdon χωρίς κανέναν δισταγμό και αγόρασα το δίσκο. Τον έλιωσα κυριολεκτικά ακούγοντας τον. Τα βράδια έπαιρνα τους δρόμους μεθυσμένος, έκανα ίσως δεκάδες χιλιόμετρα με τους ήχους του Pleasant Street να με συνοδεύουν από μνήμης. Περπατούσα και το μόνο που έβλεπα μπρος μου ήταν το πιο όμορφο και ξέγνοιαστο χαμόγελο του κόσμου. Και κυνηγούσα να το πιάσω.

Σπάνια πλέον ακούω αυτό το τραγούδι. Ας όψεται η δισκοθέτισσα που με έβαλε στον πειρασμό να το ξανακούσω και να γεμίσουν σκουπιδάκια τα μάτια μου.

Νόμιζες ότι πετούσες και μετά άνοιξες τα μάτια.