Τετράστιχο

Δεν ξέρω τι μου γίνεται

δεν ξέρω που πηγαίνω

ότι γνωρίζω επιμένω

και το παιχνίδι συνεχίζεται

Μια ανάσα

Ποιο είναι τελικά το νόημα της ζωής; Για ποιο λόγο βασανιζόμαστε στην πορεία μας μέσα της; Περπατάω στο δρόμο και βλέπω πρόσωπα γεμάτα έγνοιες. Γύρω μου μιζέρια, το ίδιο και μέσα μου. Τι είναι αυτό που μας παρακινεί να ζήσουμε; Ναι, η ζωή έχει άπειρες ομορφιές που αξίζει να της ζήσεις. Οι περισσότεροι όμως τις προσπερνάμε και μόνο κάποιες στιγμές τις αντικρίζουμε. Τον υπόλοιπο χρόνο μας τον ξοδεύουμε σε συνήθειες καθημερινότητας. Είμαστε διαρκώς παρόντες-απόντες. Ζούμε τα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια, αλλά ταυτόχρονα δεν τα ζούμε. Διαρκώς σκεφτόμαστε το καλύτερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε την κάθε στιγμή. Έτσι φεύγουν όλα. Φεύγει η ζωή. Μας μένουν τα βάσανα, καθημερινό φορτίο και η πίεση ότι όσο και να προσπαθούμε τίποτα δεν καταφέρνουμε, αλλά κι ακόμη κι αν ξεκινήσουμε κάτι, γνωρίζουμε τη ματαιότητα του εγχειρήματος, καθώς είτε δεν θα προλάβουμε να το τελειώσουμε είτε δεν θα το ζήσουμε. Ο θάνατος καραδοκεί σε κάθε σκέψη. Έρχεσαι, φεύγεις. Μια ανάσα που συνήθως διαρκεί δεκαετίες.

Ημερομηνία λήξης: δεν αναγράφεται

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε παράξενα προϊόντα. Καταναλωνόμαστε διαρκώς μα πουθενά καμία ετικέτα δεν αναφέρει την ημερομηνία λήξης μας. Συχνά ξεχνάμε ότι μολονότι δεν αναγράφεται, υπάρχει ημερομηνία λήξης. Τις περισσότερες φορές βέβαια βιώνουμε την προσωρινότητα μας, αλλά προσποιούμαστε δήθεν αδιάφορα τους αιώνιους και με αυτόν τον τρόπο θάβουμε στο βάθος το φόβο του θανάτου, την βεβαιότητα της ανυπαρξίας.

Φτιάχνουμε αστρολογικούς χάρτες που αποτυπώνουν την ημερομηνία γέννησής μας, μα κατά βάθος γνωρίζουμε ότι το σύμπαν παραμένει παγερά αδιάφορο μπροστά στο θαύμα της ύπαρξής μας. Κι όταν οι κάθε είδους προφήτες μας χαϊδεύουν τα αυτιά, το δεχόμαστε πρόθυμα. Έχουμε ανάγκη το χάδι. Το χάδι και τα σωσίβια. Μια ζωή τα αναζητάμε, ίσως πιστεύουμε ότι αυτά θα μας κρατήσουν στην επιφάνεια και δεν θα βουλιάξουμε. Σπάνια μπαίνουμε στον κόπο να μάθουμε κολύμπι. Έτσι η θάλασσα της ζωής μένει άγνωστη για τους περισσότερους από μας, αφού το μόνο που κάνουμε είναι να πλατσουρίζουμε στην επιφάνεια.

Persona non grata

Με εξοστράκισα. Ήμουν ανεπιθύμητο πρόσωπο εδώ και καιρό. Όχι ότι δεν με γούσταρα κατά βάθος, αλλά δεν μπορούσα να αντέξω άλλο τις εφηβικές ελπίδες και τα όνειρα. Με εμπόδιζαν στο έργο μου. Έτσι σήμερα το πρωί πήρα μια κοτρόνα, έγραψα πάνω το όνομα μου και την άπλωσα για καταμέτρηση. Η ηχηρή καταδίκη του 1-0 ήταν γεγονός.

Πέρασαν κάποιες ώρες μετά από τη λήψη της απόφασης και από τότε βρισκόμαστε εγώ κι ο εαυτός μου σε συνεχή παζάρια. - Όχι κύριε δεν μπορείς να κρατήσεις την ανάμνηση του πρώτου έρωτα, μου λέει αυτός. - Σίγα μη σου δώσω και λογαριασμό τι θα κρατήσω και τι θα διαολοστείλω μαζί σου, λέω εγώ.

«ΑΡΓΥ-ΡΗ ΞΥ-ΠΝΑ, ΑΡΓΥ-ΡΗ ΞΥ-ΠΝΑ, ΑΡΓΥ-ΡΗ ΞΥ-ΠΝΑ, ΞΥΠΝΑ ΡΕΕΕΕΕ!!!!» φωνάζει το κινητό μου για να ξυπνήσω κι εγώ ξυπνάω. Όπου και να πάω εμένα συναντώ μπροστά μου. (Τελικά δεν ήταν και καλή ιδέα να ηχογραφήσω τη φωνή μου και να την βάλω για ήχο αφύπνισης). Αυτό το κόλπο με τον εξοστρακισμό στο όνειρο ήταν καλό, αλλά τώρα που αρχίζω και σκέφτομαι, μου φαίνεται λίγο παρατραβηγμένος ο δυϊσμός. Εγώ κι ο εαυτός μου. 1 + 1 = 1. Άχαρη αριθμητική.

Κουκίδες εν τάξει

Γύρω μας συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα. Έχουν συμβεί πάμπολλα στο παρελθόν, συμβαίνουν καθημερινά αναρίθμητα νέα και φυσικά θα συνεχίσουν να συμβαίνουν στο μέλλον. Όλα αυτά είναι αέναα παρόντα.

Πώς να μείνεις λοιπόν προσκολλημένος σε μια λεπτομέρεια; Σε κάτι, σημαντικό ίσως, που δεν είναι τίποτα πιότερο από μια κουκίδα, ένα σημείο σ’ ένα σύνολο απειράριθμων σημείων;

Κι όμως, υπάρχουν πολλοί που καταφέρνουν να συγκεντρωθούν, ν’ αφοσιωθούν στην κουκίδα, να την περιγράψουν με σχολαστικότητα και για δες θαύμα, μέσα από την συγκέντρωση και την σχολαστικότητα, αυτή αποκτά διαστάσεις ανέλπιστες. Απλώνεται, δείχνει το μεγαλείο της, δείχνει τελικά, ότι όσο μικρή κι αν είναι, δεν παύει να αποτελεί το κέντρο ενός σύμπαντος που όλα εκείνα τα άπειρα που την περιστοιχίζουν δεν είναι τίποτα πιότερο από δορυφόροι της.

Αυτήν τη διεργασία την ονομάζω Τέχνη. Και για να μην παρεξηγηθώ. Δεν αναφέρομαι στην αυτιστική θεώρηση του εαυτού μας ως το κέντρο του σύμπαντος, ένα άθλημα στο οποίο κάνουμε πρωταθλητισμό εδώ στην Ελλάδα.

Το νόημα...

Το νόημα βρίσκεται

εκεί που δεν υπάρχουν

λέξεις να το τυραννούν

και να το αλλάζουν