Το συμβούλιο (5)

Κάθισε στην καρέκλα και δεν ήξερε τι να κάνει. Σε όλο το διάδρομο ήταν κρεμασμένα κάδρα με αντίγραφα από γνωστούς πίνακες ζωγραφικής, προφανώς για να σπάνε την μονοτονία των λευκών τοίχων. Η επιλογή τους δεν φαίνονταν να ακολουθούσε κάποιο πλάνο. Μάλλον προσπάθησαν να ταιριάξουν τα χρώματα, σκέφτηκε ο Θανάσης. Και τότε το βλέμμα του καρφώθηκε στην «Κραυγή» του Munch που ήταν ακριβώς απέναντι από την αίθουσα του «Συμβουλίου». Στην αρχή δεν πίστευε αυτό που έβλεπε. Ήταν σίγουρος ότι αυτό το κάδρο δεν υπήρχε εκεί τις προηγούμενες φορές. Και τότε συνέβη το κακό.
- Ποιος τολμά να τοποθετεί εκφυλισμένη τέχνη στον οίκο μου; Ποιος τολμά να με Κρακαταουτρομάζει; Το βλέμμα της αγωνίας και του ηλίθιου φόβου δεν με αγγίζει εμένα, καταλάβατε. Ηλίθιοι κόλακες της ανεπάρκειας!
Ούρλιαζε και σηκώθηκε, ξεκρέμασε το κάδρο και άρχισε να το βαράει στον τοίχο και στο πάτωμα. Η επιλογή λεπτού πλέξιγκλας αντί γυαλιού ήταν σίγουρα σοφή επιλογή. Όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση είχε κι ένα αρνητικό αποτέλεσμα. Ο Θανάσης είχε μανιάσει καθώς δεν έβλεπε τα θρύψαλα που περίμενε ως λύτρωση. Χτυπούσε το κάδρο ασταμάτητα με όσο μένος του ‘χε απομείνει.
- Πάρε τώρα έναν ουγγρικό χορό για να με θυμάσαι! Χα, χα, χα, χα. Σφίξε κι άλλο τα χέρια σου γύρω από το κεφάλι σου γιατί σε λίγο δεν θα’ χεις κεφάλι. Θα σε πολτοποιήσω.
Έριξε κάτω ότι είχε απομείνει από το κάδρο και άρχισε να χοροπηδά πάνω του.
- Πως τολμάς να μου αντιμιλάς, ε; Πως; Θα σε διαλύσω. Κι εσείς οι άλλοι μην κοιτάτε, βάλτε του χειροπέδες. Έχει αποτρελαθεί εντελώς και θέλει κι εμάς να μας τρελάνει. Δεν το βλέπετε; Άντε βιαστείτε. Κλουμπαρούμ κι εσύ μεσάζοντα.
Μέσα σε λίγο χρόνο ο διάδρομος γέμισε άτομα. Τρεις γεροδεμένοι νοσοκόμοι έτρεξαν κατά πάνω του και προσπάθησαν να τον ακινητοποιήσουν. Ο Θανάσης αντιστέκονταν όσο μπορούσε και φώναζε.
- Όχι εμένα αυτόν τον μανιακό Νορβηγό να πιάσετε. Δεν ακούτε τι λέει. Και γιατί αφήνετε τους άλλους να σας κοροϊδεύουν. Αφήστε με επιτέλους. Δεν αντιλαμβάνεστε την πνοή του ανέμου που δρα στο επίκεντρο του σύμπαντος της ξεχαρβαλιασμένης όρασης του πλέοντος …. Α, α, α.
Όταν οι νοσοκόμοι απομάκρυναν τον Θανάση ο δρ. Σκορπιδάκης που είχε βγει τρομαγμένος από την αίθουσα συμβουλίου και είχε ψιθυρίσει στα γρήγορα μερικές συμβουλές στους νοσοκόμους για το πώς να χειριστούν την κατάσταση, επέστρεψε στην αίθουσα του «Συμβουλίου».
- Βλέπετε κύριοι. Αυτό είναι που σας λέω. Τόσον καιρό μου λέτε ότι το Paradakin είναι η τελευταία λέξη της φαρμακευτικής στην εξαφάνιση των παραισθήσεων. Και να τώρα, βλέπετε τα αποτελέσματα και μόνοι σας. Τρεις βδομάδες και τίποτα. Όλο αυτές οι κρίσεις που λογικά θα είχαν περιοριστεί από μόνες τους. Είμαι υποχρεωμένος να σταματήσω τη χορήγησή του και μάλλον θα αφήσουμε την κλινική χορήγηση στους ασθενείς μου για αργότερα. Δεν το διακινδυνεύω άλλο.