20 χρόνια κομμάτια

 Αυτό το μπλογκ υπάρχει εδώ και είκοσι χρόνια. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν υπάρχουν αναγνώστες γιατί δεν υπάρχουν νέα κείμενα για να τους απασχολήσουν. Εγώ, επανέρχομαι μετά από μεγάλες παύσεις για να (απο)δείξω ότι ακόμη ζω και υπάρχω. Το μπλογκ ποτέ δεν πέθανε, αλλά και ποτέ δεν έζησε πραγματικά, κάτι που ισχύει και για μένα. 

Αν διαβάζεις, γράψε ένα σχόλιο, να δω ότι υπάρχεις....

 

Κόλπα λόγια

Οι λέξεις είναι ανύπαρκτες μέχρι να υπάρξουν

Το ίδιο και οι σκέψεις

Το ζοφερό βλέμμα ενός αγνώστου το αγνοείς

Το διερευνητικό βλέμμα μιας άγνωστης το ερευνάς

Το ερωτικό βλέμμα της αγάπης το γιορτάζεις

 

Ο πόθος είναι προϊόν εγκεφαλικής λειτουργίας

Το ίδιο και ο πόνος

Η αγάπη έχει μια άλλη διάρκεια και αιτία

Δεν είναι προϊόν της ανάγκης

Είναι η ανάγκη

Η αιώνια

Ο σκοπός

Ο βωμός, ο αφιερωμένος στη ζωή

Όλα τ’ άλλα περισσεύματα

Περιττώματα

Σκατά

Σκιτσάροντας

Δύσκολες οι τρεις διαστάσεις. Ακόμη και με δύο δυσκολεύομαι. Σκιτσάροντας αποκτώ άλλη επαφή με τα πράγματα. Κάθε αντικείμενο, ακόμη και το πιο μικρό, ιδιαίτερα το πιο μικρό, αποκτά μια υπόσταση που ούτε καν τη φανταζόμουν. Βλέπω και παρατηρώ με άλλα μάτια τον κόσμο όταν προσπαθώ να τον μεταφέρω στο χαρτί. Τα εύπεπτα σχήματα αποκτούν μια δυσκολία πρωτόγνωρη για το αμάθητο και ατάλαντο χέρι μου.

Πεποιθήσεις

H θνησιμότητα χαρακτηρίζει και τις πεποιθήσεις. Ξυπνάς ένα μουχλιασμένο πρωί και διαπιστώνεις ότι μια πεποίθηση σου – η χθεσινή βεβαιότητα – απεβίωσε και είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ. Συχνότερα βέβαια οι πεποιθήσεις λησμονιούνται λόγω αχρηστίας και αυτός είναι θάνατος βαρύς. Όταν και όποτε τον διαπιστώνεις γεμίζει πίκρα το στόμα σου σα να κατάπιες μια χούφτα πικραμύγδαλα. Τις περισσότερες φορές όμως ούτε καν αυτό δεν συμβαίνει, οι πεποιθήσεις του χθες απλά εξαφανίζονται. Καθώς νεκροταφεία πεθαμένων πεποιθήσεων δεν υπάρχουν, βολεύονται σε μια ξεγυρισμένη λήθη και είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Πηγαίνουν αδιάβαστες.
Κάποτε όμως ανασύρεται ένα φάντασμα στην επιφάνεια και τότε πελαγώνεις στο πέλαγος των συνειρμών. Πίστευα κάποτε – πότε άραγε; - ότι … – τι άραγε; - σκέφτεσαι και το μυαλό σου χάνεται σε ένα ταξίδι αναζήτησης σκιών του παρελθόντα εαυτού. Άκρη δε βγάζεις και μόνο ερωτήματα επιπλέουν στον αέρα. Ποιος ήμουν; Τι ήμουν; Ποιος είμαι; Τι έγινα; Πως και γιατί;
Ευτυχώς όμως υπάρχει και η κούραση, σε αυτό το στάδιο νομίζω την λένε εξουθένωση, κι έτσι επανέρχεσαι εκεί που ξεκίνησες. Στο τώρα. Στην αθάνατη πεποίθηση της θνησιμότητας του εαυτού σου.

Άτιτλο

Όποιος στον ήλιο το φως ζητάει
χάνει το φως του εξαρχής
μα μία σπίθα στο σκοτάδι
είναι ο ήλιος π’ αναζητείς

Και το μυαλό γυρίζει πάλι
κάνει στροφές που δε θα δεις
είναι η στιγμή που φέρνει ζάλη
κι όχι οι κύκλοι της ζωής

Σε μια ιδέα επενδύεις
κάνεις ελπίδα λέξη απλή
και τα χαράματα όταν φύγει
νιώθεις μια κάποια λύτρωση

Τους έχω βαρεθεί (2)

Μια από τα ίδια... δυστυχώς.

Το συμβούλιο (7)

Κάποιες καρδιές σταματούν να χτυπούν πριν την ώρα τους. Το αυτό συνέβη και με την καρδιά του Θανάση. Πνίγηκε στα δάκρυα και το γυαλί έσπασε. Δεν τα κατάφερε να ξαναβρεθεί στην αίθουσα του «συμβουλίου» και να λύσει την παρεξήγηση. Αν και ο ίδιος πίστευε ότι υποδύονταν τον ασθενή για 36 ημέρες στην πραγματικότητα νοσηλεύτηκε στο ψυχιατρείο για 97 ημέρες. Δεν υπήρχε αδελφή, δεν υπήρχε πατέρας, παρά μόνο μια κόρη που τον έχασε πριν καλά-καλά τον γνωρίσει.