Αγαπητή Λεξιμαργία,
συμπλήρωσες ήδη δύο χρόνια ύπαρξης και συνεχίζω ακάθεκτος να σε τιμώ με τη σιωπή μου. Ο απολογισμός εύκολος: σε δύο χρόνια δημοσίευσα 28 σύντομα σημειώματα, όσα δηλαδή ένας μπλόγκερ γράφει σε ένα μήνα. Δεν έγινα μπλόγκερ. Ως συνήθως από εκεί που ξεκίνησα εκεί κατέληξα. Από τη σιωπή στη σιωπή. Από ένα καπρίτσιο δεν σε διαγράφω και ταλαιπωρώ αρκετούς που σκοντάφτουν πάνω σου στο google. Σε απάτησα μερικές φορές με διάφορα one-post-stands, αλλά τελικά πάντα γυρίζω πίσω. Μου αρέσει που υπάρχεις. Είσαι η κλωτσιά στη συνείδησή μου. Όσο υπάρχεις μου υπενθυμίζεις ότι οι πόρτες είναι ανοικτές και τα σκυλιά δεμένα. Ότι εάν θέλω να γράψω μπορώ να το κάνω. Όσο υπάρχεις, δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Τελικά δεν θέλω να γράφω. Τα 700 κείμενα που σχεδίασα στο μυαλό μου ποτέ δεν τα έγραψα. Και είναι αλήθεια ότι κανείς δεν μου παραπονέθηκε γι' αυτό.
