Σκιτσάροντας

Δύσκολες οι τρεις διαστάσεις. Ακόμη και με δύο δυσκολεύομαι. Σκιτσάροντας αποκτώ άλλη επαφή με τα πράγματα. Κάθε αντικείμενο, ακόμη και το πιο μικρό, ιδιαίτερα το πιο μικρό, αποκτά μια υπόσταση που ούτε καν τη φανταζόμουν. Βλέπω και παρατηρώ με άλλα μάτια τον κόσμο όταν προσπαθώ να τον μεταφέρω στο χαρτί. Τα εύπεπτα σχήματα αποκτούν μια δυσκολία πρωτόγνωρη για το αμάθητο και ατάλαντο χέρι μου.

Πεποιθήσεις

H θνησιμότητα χαρακτηρίζει και τις πεποιθήσεις. Ξυπνάς ένα μουχλιασμένο πρωί και διαπιστώνεις ότι μια πεποίθηση σου – η χθεσινή βεβαιότητα – απεβίωσε και είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ. Συχνότερα βέβαια οι πεποιθήσεις λησμονιούνται λόγω αχρηστίας και αυτός είναι θάνατος βαρύς. Όταν και όποτε τον διαπιστώνεις γεμίζει πίκρα το στόμα σου σα να κατάπιες μια χούφτα πικραμύγδαλα. Τις περισσότερες φορές όμως ούτε καν αυτό δεν συμβαίνει, οι πεποιθήσεις του χθες απλά εξαφανίζονται. Καθώς νεκροταφεία πεθαμένων πεποιθήσεων δεν υπάρχουν, βολεύονται σε μια ξεγυρισμένη λήθη και είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Πηγαίνουν αδιάβαστες.
Κάποτε όμως ανασύρεται ένα φάντασμα στην επιφάνεια και τότε πελαγώνεις στο πέλαγος των συνειρμών. Πίστευα κάποτε – πότε άραγε; - ότι … – τι άραγε; - σκέφτεσαι και το μυαλό σου χάνεται σε ένα ταξίδι αναζήτησης σκιών του παρελθόντα εαυτού. Άκρη δε βγάζεις και μόνο ερωτήματα επιπλέουν στον αέρα. Ποιος ήμουν; Τι ήμουν; Ποιος είμαι; Τι έγινα; Πως και γιατί;
Ευτυχώς όμως υπάρχει και η κούραση, σε αυτό το στάδιο νομίζω την λένε εξουθένωση, κι έτσι επανέρχεσαι εκεί που ξεκίνησες. Στο τώρα. Στην αθάνατη πεποίθηση της θνησιμότητας του εαυτού σου.

Άτιτλο

Όποιος στον ήλιο το φως ζητάει
χάνει το φως του εξαρχής
μα μία σπίθα στο σκοτάδι
είναι ο ήλιος π’ αναζητείς

Και το μυαλό γυρίζει πάλι
κάνει στροφές που δε θα δεις
είναι η στιγμή που φέρνει ζάλη
κι όχι οι κύκλοι της ζωής

Σε μια ιδέα επενδύεις
κάνεις ελπίδα λέξη απλή
και τα χαράματα όταν φύγει
νιώθεις μια κάποια λύτρωση

Τους έχω βαρεθεί (2)

Μια από τα ίδια... δυστυχώς.

Το συμβούλιο (7)

Κάποιες καρδιές σταματούν να χτυπούν πριν την ώρα τους. Το αυτό συνέβη και με την καρδιά του Θανάση. Πνίγηκε στα δάκρυα και το γυαλί έσπασε. Δεν τα κατάφερε να ξαναβρεθεί στην αίθουσα του «συμβουλίου» και να λύσει την παρεξήγηση. Αν και ο ίδιος πίστευε ότι υποδύονταν τον ασθενή για 36 ημέρες στην πραγματικότητα νοσηλεύτηκε στο ψυχιατρείο για 97 ημέρες. Δεν υπήρχε αδελφή, δεν υπήρχε πατέρας, παρά μόνο μια κόρη που τον έχασε πριν καλά-καλά τον γνωρίσει.

Θέλω, μπορώ, είμαι

Θέλω να γράψω, πότε θα ζήσω;

Θέλω να ακούσω, δεν θα μιλήσω;

Θέλω να βλέπω, πότε θα πράξω;

Θέλω να μάθω, δεν θα ξεχάσω;


Μπορώ να γράψω, μπορώ να ζήσω;

Μπορώ να ακούσω, μπορώ να μιλήσω;

Μπορώ να βλέπω, μπορώ να πράξω;

Μπορώ να μάθω, μπορώ να ξεχάσω;


Είμαι ό,τι ζήσω, δεν είμαι ό,τι γράψω

Είμαι ό,τι λέω, δεν είμαι ό,τι ακούσω

Είμαι ό,τι πράξω, δεν είμαι ό,τι βλέπω

Είμαι η λήθη, δεν είμαι ό,τι μάθω

Το συμβούλιο (6)

Όταν ξύπνησε βρίσκονταν σ’ ένα κρεβάτι σε έναν άγνωστο θάλαμο. Δεν είχε συναίσθηση τι του συμβαίνει, που βρίσκεται. Είχε μια διάχυτη αίσθηση ότι πρωταγωνιστούσε, χωρίς την συγκατάθεσή του, σε έναν τρομακτικό εφιάλτη. Σκέψεις και εικόνες γίνονταν ένας αχταρμάς από τον οποίο δεν έβγαζε άκρη. Ξανακοιμήθηκε. Ξαναξύπνησε. Τα ίδια. Για ώρες, που του φάνηκαν αιώνες, βρίσκονταν σε μια κατάσταση που δεν μπορούσε να κατανοήσει. Δεν ένιωθε τίποτα, δεν σκέφτονταν τίποτα, τον συνόδευε μόνο η αίσθηση ότι περιφέρεται άσκοπα στο κενό.
Το Θανάσημο στοίχημα γίνονταν θανάσιμο. Άρχισε να βρίσκει σιγά-σιγά αυτό που θεωρούσε πραγματικό εαυτό.
- Θα τους τα εξηγήσω όλα. Δεν υποφέρεται αυτή η κατάσταση. Ένα καλοστημένο σχέδιο, μια απάτη. Θα τους μιλήσω ανοικτά για το στοίχημα. Ναι αυτή είναι η λύση. Μόνο έτσι θα μπορέσω να ξεφύγω. Δεν πάει στο διάολο το στοίχημα. Είπα ότι θα καταφέρω να εισαχθώ σε ψυχιατρική κλινική και να ζήσω εκεί για έναν χρόνο χωρίς να με πάρουν χαμπάρι. Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι ο χρόνος θα κυλάει τόσο αργά και επίπονα. Σε τελική ανάλυση κέρδισα. Είμαι βέβαια μόνο 36 ημέρες εδώ, αλλά τι μ’ αυτό. Πρέπει οπωσδήποτε να πάω στο Συμβούλιο. Θα τους τα πω με το νι και με το σίγμα. Σίγουρα θα θυμώσει μαζί μου ο ψυχίατρος, αλλά δεν πάει άλλο. Νιώθω να χάνω τον εαυτό μου. Νόμιζα ότι θα καταφέρω να αποφύγω τη λήψη φαρμάκων, αλλά μου την έφεραν. Όχι δεν πάει άλλο, δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Δεν θέλω άλλο. Ας χάσω το στοίχημα. Μόνο να βγω το ταχύτερο από εδώ μέσα. Δεν αντέχω άλλο. ... Κι αν δεν με πιστέψουν; Αδύνατον να μην με πιστέψουν. Είμαι σαράντα τρία χρονών, χωρίς προηγούμενο ψυχιατρικό ιστορικό και αυτοί μου κόλλησαν την ταμπέλα της σχιζοφρένειας. Θα τους πετάξω το DSM και το ICD στη μούρη και θα τους δείξω ένα-ένα τα συμπτώματα που υποδύθηκα. Ε ρε γέλιο που θα πέσει! Εξάλλου η σχιζοφρένεια εμφανίζεται σε μικρότερη ηλικία. Χα, χα, αυτό πως σου διέφυγε κύριε Καθηγητά; Χα, χα. Έχω ακλόνητα επιχειρήματα. Θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι με τα χάλια τους. … Κι αν δεν θελήσουν να παραδεχτούν το λάθος τους; Αποκλείεται. Αποκλείεται. Θα τους τα εξηγήσω όλα με το νι και με το ήτα. Δεν υπάρχει περιθώριο μη αναγνώρισης. Δεν δεχόμαστε κύριοι μου βέτο. Εδώ δεν είναι ταμείο για να μην αναγνωρίζονται τα λάθη μετά την απομάκρυνση μας. .. Σίγουρα θα με πιστέψουν. Τι κάθομαι και σκέφτομαι τώρα. Πρέπει να πάω στο συμβούλιο. Πρέπει να τα εξηγήσω όλα στο γιατρό. Θα μ’ ακούσει, θα νευριάσει, αλλά στο τέλος θα καταλάβει το λάθος του. Δεν είναι δυνατόν να σφυρίξει αδιάφορα. Αν συνεχίσω έτσι εδώ με βλέπω να τρελαίνομαι για τα καλά. Πρέπει να φύγω. Πρέπει να γυρίσω ….στο παιδί μου.
Αυτή η τελευταία λέξη τον συγκλόνισε. Άρχισε να κλαίει ασταμάτητα. Αναφιλητά. Τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι. Κουλουριάστηκε στο πάτωμα κι έκλαιγε, έκλαιγε, όσο δεν είχε κλάψει μήνες τώρα. Όσο δεν είχε κλάψει ποτέ στη ζωή του. Κι αν εκείνη τη στιγμή ήταν δυνατόν να τον ρωτήσεις γιατί κλαίει, το μόνο βέβαιο ήταν ότι δεν θα ήξερε να σου πει.