Υπαγορευτές και συγγραφείς

Πριν από λίγο γκάζωναν οι σκέψεις μα να τώρα μόλις άρχισα να γράφω η ταχύτητα έπεσε κατακόρυφα. Το παράπονο μου είναι ότι τα δάκτυλα μου ποτέ δεν προλαβαίνουν τις εικόνες και τις σκέψεις στη φυσιολογική τους ροή. Και σίγουρα το πρόβλημα δεν είναι ότι δακτυλογραφώ αργά. Είναι ασύμβατοι οι ρυθμοί της σκέψης και του γραψίματος. Οπότε ο πιο αργός δίνει αναγκαστικά το τέμπο. Αυτό συχνά έχει ως αποτέλεσμα το μυαλό να βαριέται. Μια εναλλακτική λύση θα μπορούσε να είναι η υπάγορευση, αλλά την απορρίπτω εξ αρχής για ιδεολογικούς (ή ιδεοληπτικούς αν προτιμάτε) λόγους. Η υπαγόρευση δεν είναι γράψιμο. Πολλοί γνωστοί και επώνυμοι συγγραφείς σήμερα με αυτόν τον τρόπο συνθέτουν τα ευπώλητα βιβλία τους κι εγώ για να τους εκδικηθώ δεν τα διαβάζω. Έτυχε να ακούσω γνωστό συγγραφέα να το αναφέρει σε μια παρουσίαση που βρέθηκα εντελώς τυχαία και αμέσως από συγγραφέας υποβιβάστηκε σε υπαγορευτή. Και αριστουργήματα να εκδίδει για μένα δεν είναι συγγραφέας. Άκρατως υποκειμενισμός που ταυτίζεται απόλυτα με το υποκείμενο μου. Είμαι ένας ρομαντικός αφελής που πιστεύω ότι οι συγγραφείς κάθονται και γράφουν. Δηλαδή καθίζουν τον κώλο τους σε μια καρέκλα (ή πολυθρόνα αν προτιμάτε), προσαρμόζουν τη σκέψη τους στο ρυθμό των χεριών ή των δακτύλων τους και γράφουν. Η συγγραφή είναι χειρωνακτική εργασία. Τώρα θα μου πείτε ότι και ο Ντοστογιέφσκι υπαγόρευε σε μεγάλο βαθμό τα έργα του στη γυναίκα του. Δίκιο έχετε. Ο πρόχειρος αντίλογος μου είναι ότι πέθανε σκύβοντας να σηκώσει την πένα του.