Με εξοστράκισα. Ήμουν ανεπιθύμητο πρόσωπο εδώ και καιρό. Όχι ότι δεν με γούσταρα κατά βάθος, αλλά δεν μπορούσα να αντέξω άλλο τις εφηβικές ελπίδες και τα όνειρα. Με εμπόδιζαν στο έργο μου. Έτσι σήμερα το πρωί πήρα μια κοτρόνα, έγραψα πάνω το όνομα μου και την άπλωσα για καταμέτρηση. Η ηχηρή καταδίκη του 1-0 ήταν γεγονός.
Πέρασαν κάποιες ώρες μετά από τη λήψη της απόφασης και από τότε βρισκόμαστε εγώ κι ο εαυτός μου σε συνεχή παζάρια. - Όχι κύριε δεν μπορείς να κρατήσεις την ανάμνηση του πρώτου έρωτα, μου λέει αυτός. - Σίγα μη σου δώσω και λογαριασμό τι θα κρατήσω και τι θα διαολοστείλω μαζί σου, λέω εγώ.
«ΑΡΓΥ-ΡΗ ΞΥ-ΠΝΑ, ΑΡΓΥ-ΡΗ ΞΥ-ΠΝΑ, ΑΡΓΥ-ΡΗ ΞΥ-ΠΝΑ, ΞΥΠΝΑ ΡΕΕΕΕΕ!!!!» φωνάζει το κινητό μου για να ξυπνήσω κι εγώ ξυπνάω. Όπου και να πάω εμένα συναντώ μπροστά μου. (Τελικά δεν ήταν και καλή ιδέα να ηχογραφήσω τη φωνή μου και να την βάλω για ήχο αφύπνισης). Αυτό το κόλπο με τον εξοστρακισμό στο όνειρο ήταν καλό, αλλά τώρα που αρχίζω και σκέφτομαι, μου φαίνεται λίγο παρατραβηγμένος ο δυϊσμός. Εγώ κι ο εαυτός μου. 1 + 1 = 1. Άχαρη αριθμητική.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
Δεν ξέρω τι μου γίνεται δεν ξέρω που πηγαίνω ότι γνωρίζω επιμένω και το παιχνίδι συνεχίζεται
-
Κάποιες καρδιές σταματούν να χτυπούν πριν την ώρα τους. Το αυτό συνέβη και με την καρδιά του Θανάση. Πνίγηκε στα δάκρυα και το γυαλί έσπασε...
-
Όταν ξύπνησε βρίσκονταν σ’ ένα κρεβάτι σε έναν άγνωστο θάλαμο. Δεν είχε συναίσθηση τι του συμβαίνει, που βρίσκεται. Είχε μια διάχυτη αίσθησ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου