Γύρω μας συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα. Έχουν συμβεί πάμπολλα στο παρελθόν, συμβαίνουν καθημερινά αναρίθμητα νέα και φυσικά θα συνεχίσουν να συμβαίνουν στο μέλλον. Όλα αυτά είναι αέναα παρόντα.
Πώς να μείνεις λοιπόν προσκολλημένος σε μια λεπτομέρεια; Σε κάτι, σημαντικό ίσως, που δεν είναι τίποτα πιότερο από μια κουκίδα, ένα σημείο σ’ ένα σύνολο απειράριθμων σημείων;
Κι όμως, υπάρχουν πολλοί που καταφέρνουν να συγκεντρωθούν, ν’ αφοσιωθούν στην κουκίδα, να την περιγράψουν με σχολαστικότητα και για δες θαύμα, μέσα από την συγκέντρωση και την σχολαστικότητα, αυτή αποκτά διαστάσεις ανέλπιστες. Απλώνεται, δείχνει το μεγαλείο της, δείχνει τελικά, ότι όσο μικρή κι αν είναι, δεν παύει να αποτελεί το κέντρο ενός σύμπαντος που όλα εκείνα τα άπειρα που την περιστοιχίζουν δεν είναι τίποτα πιότερο από δορυφόροι της.
Αυτήν τη διεργασία την ονομάζω Τέχνη. Και για να μην παρεξηγηθώ. Δεν αναφέρομαι στην αυτιστική θεώρηση του εαυτού μας ως το κέντρο του σύμπαντος, ένα άθλημα στο οποίο κάνουμε πρωταθλητισμό εδώ στην Ελλάδα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
Δεν ξέρω τι μου γίνεται δεν ξέρω που πηγαίνω ότι γνωρίζω επιμένω και το παιχνίδι συνεχίζεται
-
Κάποιες καρδιές σταματούν να χτυπούν πριν την ώρα τους. Το αυτό συνέβη και με την καρδιά του Θανάση. Πνίγηκε στα δάκρυα και το γυαλί έσπασε...
-
Όταν ξύπνησε βρίσκονταν σ’ ένα κρεβάτι σε έναν άγνωστο θάλαμο. Δεν είχε συναίσθηση τι του συμβαίνει, που βρίσκεται. Είχε μια διάχυτη αίσθησ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου