Εμείς οι άνθρωποι είμαστε παράξενα προϊόντα. Καταναλωνόμαστε διαρκώς μα πουθενά καμία ετικέτα δεν αναφέρει την ημερομηνία λήξης μας. Συχνά ξεχνάμε ότι μολονότι δεν αναγράφεται, υπάρχει ημερομηνία λήξης. Τις περισσότερες φορές βέβαια βιώνουμε την προσωρινότητα μας, αλλά προσποιούμαστε δήθεν αδιάφορα τους αιώνιους και με αυτόν τον τρόπο θάβουμε στο βάθος το φόβο του θανάτου, την βεβαιότητα της ανυπαρξίας.
Φτιάχνουμε αστρολογικούς χάρτες που αποτυπώνουν την ημερομηνία γέννησής μας, μα κατά βάθος γνωρίζουμε ότι το σύμπαν παραμένει παγερά αδιάφορο μπροστά στο θαύμα της ύπαρξής μας. Κι όταν οι κάθε είδους προφήτες μας χαϊδεύουν τα αυτιά, το δεχόμαστε πρόθυμα. Έχουμε ανάγκη το χάδι. Το χάδι και τα σωσίβια. Μια ζωή τα αναζητάμε, ίσως πιστεύουμε ότι αυτά θα μας κρατήσουν στην επιφάνεια και δεν θα βουλιάξουμε. Σπάνια μπαίνουμε στον κόπο να μάθουμε κολύμπι. Έτσι η θάλασσα της ζωής μένει άγνωστη για τους περισσότερους από μας, αφού το μόνο που κάνουμε είναι να πλατσουρίζουμε στην επιφάνεια.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
Δεν ξέρω τι μου γίνεται δεν ξέρω που πηγαίνω ότι γνωρίζω επιμένω και το παιχνίδι συνεχίζεται
-
Κάποιες καρδιές σταματούν να χτυπούν πριν την ώρα τους. Το αυτό συνέβη και με την καρδιά του Θανάση. Πνίγηκε στα δάκρυα και το γυαλί έσπασε...
-
Όταν ξύπνησε βρίσκονταν σ’ ένα κρεβάτι σε έναν άγνωστο θάλαμο. Δεν είχε συναίσθηση τι του συμβαίνει, που βρίσκεται. Είχε μια διάχυτη αίσθησ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου