Δεκάλεπτο - 3

Μια τουλάχιστον δεκαετία της ζωής μου είχε ως σημεία αναφοράς τον Ντοστογιέφσκι και το αλκοόλ. Τα δύο αυτά σημεία αποτελούσαν τον καλύτερο τρόπο φυγής από μια καθημερινότητα που δεν ήταν και πολύ της αρεσκείας μου. Ήταν ταυτόχρονα και τα υλικά με τα οποία έκτισα τη μυθολογία μου. Έφτασα να πιστεύω ότι βυθιζόμενος στις αλκοολικές περισυλλογές μου, όποτε γούσταρα, μπορούσα να ανοίξω ένα από τα τετράδια που επιμελώς αγόραζα και να αρχίσω να γράφω τα αριστουργήματα μου. Αφέλεια θα μου πείτε, αλλά εκείνη την εποχή το πίστευα ακράδαντα. Με την πεποίθηση αυτή, κατάφερα να αρχίσω δεκάδες μυθιστορήματα, που τελείωναν άδοξα στην πρώτη σελίδα και να πιω δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, λίτρα αλκοόλ στις διάφορες παραλλαγές του. Και η μιζέρια χόρευε αμέριμνη. Αρκετά αργότερα κατάλαβα την πλάνη μου κι έτσι η ανθρωπότητα γλίτωσε από ακόμη έναν επίδοξο συγγραφέα. Αν ο Μισέλ Φάις, αντί για την «Η κουζίνα του συγγραφέα» είχε σκεφτεί να επιμεληθεί τη σειρά «Η κουζίνα του μη συγγραφέα» σίγουρα θα μπορούσα να γράψω το πρώτο μου βιβλίο!