Το συμβούλιο (6)

Όταν ξύπνησε βρίσκονταν σ’ ένα κρεβάτι σε έναν άγνωστο θάλαμο. Δεν είχε συναίσθηση τι του συμβαίνει, που βρίσκεται. Είχε μια διάχυτη αίσθηση ότι πρωταγωνιστούσε, χωρίς την συγκατάθεσή του, σε έναν τρομακτικό εφιάλτη. Σκέψεις και εικόνες γίνονταν ένας αχταρμάς από τον οποίο δεν έβγαζε άκρη. Ξανακοιμήθηκε. Ξαναξύπνησε. Τα ίδια. Για ώρες, που του φάνηκαν αιώνες, βρίσκονταν σε μια κατάσταση που δεν μπορούσε να κατανοήσει. Δεν ένιωθε τίποτα, δεν σκέφτονταν τίποτα, τον συνόδευε μόνο η αίσθηση ότι περιφέρεται άσκοπα στο κενό.
Το Θανάσημο στοίχημα γίνονταν θανάσιμο. Άρχισε να βρίσκει σιγά-σιγά αυτό που θεωρούσε πραγματικό εαυτό.
- Θα τους τα εξηγήσω όλα. Δεν υποφέρεται αυτή η κατάσταση. Ένα καλοστημένο σχέδιο, μια απάτη. Θα τους μιλήσω ανοικτά για το στοίχημα. Ναι αυτή είναι η λύση. Μόνο έτσι θα μπορέσω να ξεφύγω. Δεν πάει στο διάολο το στοίχημα. Είπα ότι θα καταφέρω να εισαχθώ σε ψυχιατρική κλινική και να ζήσω εκεί για έναν χρόνο χωρίς να με πάρουν χαμπάρι. Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι ο χρόνος θα κυλάει τόσο αργά και επίπονα. Σε τελική ανάλυση κέρδισα. Είμαι βέβαια μόνο 36 ημέρες εδώ, αλλά τι μ’ αυτό. Πρέπει οπωσδήποτε να πάω στο Συμβούλιο. Θα τους τα πω με το νι και με το σίγμα. Σίγουρα θα θυμώσει μαζί μου ο ψυχίατρος, αλλά δεν πάει άλλο. Νιώθω να χάνω τον εαυτό μου. Νόμιζα ότι θα καταφέρω να αποφύγω τη λήψη φαρμάκων, αλλά μου την έφεραν. Όχι δεν πάει άλλο, δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Δεν θέλω άλλο. Ας χάσω το στοίχημα. Μόνο να βγω το ταχύτερο από εδώ μέσα. Δεν αντέχω άλλο. ... Κι αν δεν με πιστέψουν; Αδύνατον να μην με πιστέψουν. Είμαι σαράντα τρία χρονών, χωρίς προηγούμενο ψυχιατρικό ιστορικό και αυτοί μου κόλλησαν την ταμπέλα της σχιζοφρένειας. Θα τους πετάξω το DSM και το ICD στη μούρη και θα τους δείξω ένα-ένα τα συμπτώματα που υποδύθηκα. Ε ρε γέλιο που θα πέσει! Εξάλλου η σχιζοφρένεια εμφανίζεται σε μικρότερη ηλικία. Χα, χα, αυτό πως σου διέφυγε κύριε Καθηγητά; Χα, χα. Έχω ακλόνητα επιχειρήματα. Θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι με τα χάλια τους. … Κι αν δεν θελήσουν να παραδεχτούν το λάθος τους; Αποκλείεται. Αποκλείεται. Θα τους τα εξηγήσω όλα με το νι και με το ήτα. Δεν υπάρχει περιθώριο μη αναγνώρισης. Δεν δεχόμαστε κύριοι μου βέτο. Εδώ δεν είναι ταμείο για να μην αναγνωρίζονται τα λάθη μετά την απομάκρυνση μας. .. Σίγουρα θα με πιστέψουν. Τι κάθομαι και σκέφτομαι τώρα. Πρέπει να πάω στο συμβούλιο. Πρέπει να τα εξηγήσω όλα στο γιατρό. Θα μ’ ακούσει, θα νευριάσει, αλλά στο τέλος θα καταλάβει το λάθος του. Δεν είναι δυνατόν να σφυρίξει αδιάφορα. Αν συνεχίσω έτσι εδώ με βλέπω να τρελαίνομαι για τα καλά. Πρέπει να φύγω. Πρέπει να γυρίσω ….στο παιδί μου.
Αυτή η τελευταία λέξη τον συγκλόνισε. Άρχισε να κλαίει ασταμάτητα. Αναφιλητά. Τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι. Κουλουριάστηκε στο πάτωμα κι έκλαιγε, έκλαιγε, όσο δεν είχε κλάψει μήνες τώρα. Όσο δεν είχε κλάψει ποτέ στη ζωή του. Κι αν εκείνη τη στιγμή ήταν δυνατόν να τον ρωτήσεις γιατί κλαίει, το μόνο βέβαιο ήταν ότι δεν θα ήξερε να σου πει.