Βλέποντας μπροστά του μια νοσοκόμα, φόρεσε το αγαθό χαμόγελο του φόβου και της δουλικότητας.
- Τι γυρεύεις εδώ, Θανάση από τώρα; Ο γιατρός θα σε δει σε μισή ώρα. Έχει δουλειά τώρα, του είπε με αυστηρό ύφος. Κάνε καμιά βόλτα ακόμη.
Αυτός την κοιτούσε και φόραγε ένα χαμόγελο που έδειχνε πλήρη επίγνωση του ακατάληπτου. Η νοσοκόμα φόρεσε ένα χαμόγελο ευγένειας και στράφηκε σε δύο νεαρούς κυρίους με κουστούμι και δερμάτινες τσάντες που ήταν καθισμένοι στις καρέκλες που υπήρχαν δίπλα στην πόρτα που συνήθως λάβαινε χώρα το συμβούλιο.
- Ο γιατρός θα έρθει σε λίγο. Και μη με ξεχάσετε την άλλη φορά! Φέρτε μου εκείνα τα ημερολόγια και τα μπλοκάκια που μου υποσχεθήκατε, γιατί θα σας μαλώσω, συνέχισε περιπαιχτικά και προχώρησε στο βάθος του διαδρόμου πριν προλάβει να γίνει αποδέκτης της συγκατάβασης και της προσποιητής ευγένειας των δυο κυρίων με τα κουστούμια που εξακολούθησαν να την κοιτάζουν καθώς προσπερνούσε.
- Ωραίο σφιχτό κωλαράκι, είπε ο ένας με τη σιγουριά ξελιγωμένου αρσενικού.
Ο Θανάσης είχε μαζευτεί στον τοίχο κι ένιωθε αόρατος καθώς οι δύο τους συνέχισαν να μιλάνε σαν να μην υπήρχε.
- Άλλους τρεις μαλάκες και τελειώσαμε για σήμερα είπε ο ειδήμων οπισθίων. Κοίτα σήμερα πρέπει να του το πούμε στα ίσια. Δεν σπρώχνει το φάρμακο όπως θα έπρεπε. Τόσο καλά κλινικά αποτελέσματα! Τόσες έρευνες του ‘χουμε δώσει ως τώρα! Μετά του πετάμε το κερασάκι ότι όλα είναι σχεδόν κανονισμένα για το συνέδριο στη Βαρκελώνη, μήπως και τσιμπήσει. Σε αυτό όλοι τους τσιμπάνε.
Ξαφνικά και οι δύο τους πετάχτηκαν πάνω φορώντας απότομα ένα ψεύτικο χαμόγελο. Έλαμψαν και στράφηκαν προς τον δρ. Σκορπιδάκη που εμφανίστηκε φουριόζος στο διάδρομο.
- Χαίρετε κύριε Σκορπιδάκη είπαν σχεδόν ταυτόχρονα με ύφος που ανέβαζε τον άλλο σε ύψη αδιόρατα.
- Γεια σας παιδιά. Περάστε αλλά να τελειώσουμε γρήγορα σήμερα γιατί δεν έχω και πολύ χρόνο.
Μπήκαν και οι τρεις στην αίθουσα του συμβουλίου που δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα στενό δωμάτιο με ένα γραφειάκι, τρεις καρέκλες και μια βιβλιοθήκη.
Όταν έκλεισε η πόρτα ο Θανάσης τεντώθηκε γιατί είχε μουδιάσει με την άβολη στάση που είχε όλη την ώρα μαζεμένος στον τοίχο
Φυγή, η πρώτη λέξη, η πρώτη σκέψη, η τελευταία πράξη. Σιωπή, ανήκουστη, αδιάφορη, ανυπόφορη, παρατεταμένη
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Κόλπα λόγια
Κόλπα λόγια Οι λέξεις είναι ανύπαρκτες μέχρι να υπάρξουν Το ίδιο και οι σκέψεις Το ζοφερό βλέμμα ενός αγνώστου το αγνοείς Το διερε...
-
Δεν ξέρω τι μου γίνεται δεν ξέρω που πηγαίνω ότι γνωρίζω επιμένω και το παιχνίδι συνεχίζεται
-
Κάποιες καρδιές σταματούν να χτυπούν πριν την ώρα τους. Το αυτό συνέβη και με την καρδιά του Θανάση. Πνίγηκε στα δάκρυα και το γυαλί έσπασε...
-
Όταν ξύπνησε βρίσκονταν σ’ ένα κρεβάτι σε έναν άγνωστο θάλαμο. Δεν είχε συναίσθηση τι του συμβαίνει, που βρίσκεται. Είχε μια διάχυτη αίσθησ...
3 σχόλια:
Σα να διαβάζω μυθιστόρημα σε συνέχειες. Πότε βγαίνει το άλλο τεύχος, κύριε Πυροσκάλα; ~☺~
Μακάρι να ήξερα! Πολύ πιθανόν μόλις το γράψω. Με κολακεύει ιδιαίτερα το ενδιαφέρον σας πάντως!
Παρακαλώ. Εγώ και οι άλλοι μου 126 καταμετρημένοι μου εαυτοί το θεωρούν χαρά τους! Oποία ευχαρίστησις που το κατάλαβες και δεν κάνεις διακρίσεις σε κανέναν μας, αγαπητέ Αργύρη σκέτο. ☺
Δημοσίευση σχολίου