Αγαπητή Λεξιμαργία,
συμπλήρωσες ήδη δύο χρόνια ύπαρξης και συνεχίζω ακάθεκτος να σε τιμώ με τη σιωπή μου. Ο απολογισμός εύκολος: σε δύο χρόνια δημοσίευσα 28 σύντομα σημειώματα, όσα δηλαδή ένας μπλόγκερ γράφει σε ένα μήνα. Δεν έγινα μπλόγκερ. Ως συνήθως από εκεί που ξεκίνησα εκεί κατέληξα. Από τη σιωπή στη σιωπή. Από ένα καπρίτσιο δεν σε διαγράφω και ταλαιπωρώ αρκετούς που σκοντάφτουν πάνω σου στο google. Σε απάτησα μερικές φορές με διάφορα one-post-stands, αλλά τελικά πάντα γυρίζω πίσω. Μου αρέσει που υπάρχεις. Είσαι η κλωτσιά στη συνείδησή μου. Όσο υπάρχεις μου υπενθυμίζεις ότι οι πόρτες είναι ανοικτές και τα σκυλιά δεμένα. Ότι εάν θέλω να γράψω μπορώ να το κάνω. Όσο υπάρχεις, δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Τελικά δεν θέλω να γράφω. Τα 700 κείμενα που σχεδίασα στο μυαλό μου ποτέ δεν τα έγραψα. Και είναι αλήθεια ότι κανείς δεν μου παραπονέθηκε γι' αυτό.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
Δεν ξέρω τι μου γίνεται δεν ξέρω που πηγαίνω ότι γνωρίζω επιμένω και το παιχνίδι συνεχίζεται
-
Κάποιες καρδιές σταματούν να χτυπούν πριν την ώρα τους. Το αυτό συνέβη και με την καρδιά του Θανάση. Πνίγηκε στα δάκρυα και το γυαλί έσπασε...
-
Όταν ξύπνησε βρίσκονταν σ’ ένα κρεβάτι σε έναν άγνωστο θάλαμο. Δεν είχε συναίσθηση τι του συμβαίνει, που βρίσκεται. Είχε μια διάχυτη αίσθησ...
5 σχόλια:
H ποιότης, λένε, μετρά κι όχι η ποσότης ή τα μεγέθη. Σωστό βέβαια, αλλά και ταυτόχρονα ανακριβές.
(Η αριθμητική δεν είναι πάντα άχαρη, δες π.χ. τον Ιάμβλιχο).
Κρατάς τη σελίδα, βίτσιο δικό σου, αλλά ομοίως υπάρχουν και βιτσιόζοι αναγνώστες.
Αυτό το τελευταίο μου άρεσε και μου δίνει θάρρος να συνεχίσω το βίτσιο μου. Ανεβάζω αμέσως την αρχή ενός κειμένου που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ για να αυξήσω την ποσότητα και να μειώσω την ποιότητα.
Για τον Ιάμβλιχο πάω πάσο, καθότι σε παλαιότερες εποχές που τσουβάλιαζα ευκολότερα, βρέθηκε στο ανέγγιχτο τσουβάλι με τους παπαρολόγους και ομολογώ ότι δεν θυμάμαι το γιατί.
Δεν ξέρω αν θα σε ευχαριστήσω ή όχι, προσωπικώς πάντως έπεσα στη σελίδα σου λόγω Ζουράρι. Διάβαζα επικαιρότητα κι είχα μία βαθειά επιθυμία να γίνω λογίως βλάσφημη. Να πω κι εγώ κάτι αντίστοιχο με το "Σαχλεπίσαγλα κομματοκυνάρια, Θουκυδιδείως αναλφάβητα μορμολύκεια, Αθηναίοι νταβαντζήδες και Αμερικανογλείφτες και ξεκατινιασμένοι ευρωλιγούρηδες". Καίτοι δε συμφωνώ με όλα όσα λέγει, να ομολογήσω ότι ο ανήρ είναι βλάσφημος με στυλ.
Κατόπιν έπεσα σε κάποια ιστολόγια, σκάει μύτη κι ένας Πυροσκάλας. Έτσι μας προέκυψες. Με Θουκυδίδειες αναφορές.
Φτου, φτου, φτου. Ελπίζω αυτό με τον Ζουράρι να μην μπει στο βιογραφικό μου :-)
Έχει πράγματι στυλ, αλλά όταν τον ακούω καμιά φορά, θυμάμαι αυτό που έλεγε ο Χαρυ Κλυν για τον μακαρίτη τον Α. Παπανδρέου αν θυμάμαι καλά: μπορεί να μιλάει μία ώρα και το μόνο που καταφέρνει είναι να αποδείξει την αξία της σιωπής. Από την άλλη ως Θουκυδιδείως (και όχι μόνο) αναλφάβητο μορμολύκειο, όσες φορές και να προσπάθησα δεν κατάφερα να διαβάσω ένα άρθρο του ως το τέλος. Το επίπεδο μου είναι εξαιρετικό χαμηλό!
Δημοσίευση σχολίου