Αμνησία

- Χάσαμε τις μνήμες. Χάσαμε τις εικόνες. Ξανά. Χάσαμε τις μνήμες! Χάσαμε τις εικόνες! Δε μας μένει τίποτα πια να περιγράψουμε. Λευκό χαρτί. Δεν υπάρχει παρελθόν. Αμνησία.

- Μα τότε πως προφέρεις αυτές εδώ τις λέξεις που αιωρούνται στο μυαλό σου;

- Αιωρούνται καλά το είπες. Πεντάρφανες. Δίχως να γνωρίζουν το λόγο ύπαρξης τους. Βγαίνουν μηχανικά από τα νευρωνικά γρανάζια του εγκεφάλου.

- Όλα αυτά που λες περιέχουν εικόνες, περιέχουν γνώση και άρα μνήμη. Σταμάτα να αντιφάσκεις παραδοξολογώντας!

- Αντιφάσκω λες. Έτσι θέλεις να πιστεύεις. Δεν αποκλείω όμως να ‘χεις και δίκιο. Κατέχω τις μνήμες. Κατέχω τις εικόνες. Κατέχω τις λέξεις. Μα δεν μπορώ να παντρέψω τις μνήμες με τις εικόνες και αυτές με τις λέξεις για να ξεφύγουν από την καταδίκη τους στη λήθη. Νιώθω ανήμπορος μπροστά τους. Κι έτσι ανακάλυψα την αμνησία. Μια εύκολη διέξοδος θα πεις, αλλά όταν φύγω θα επέλθει κι αυτή. Αμνησία για όλα όσα έζησα, γνώρισα, ένιωσα. Επομένως η αντίφαση αρχίζει και χάνεται και γίνεται σκληρή πραγματικότητα, δε νομίζεις; Η επίγνωση της μελλοντικής λήθης στοιχειοθετεί τη γενεσιουργό αιτία της αμνησίας μου.

- Εσύ όμως ζεις. Λες πως δυσκολεύεσαι να εκφραστείς και να διασώσεις αυτά που βίωσες, αλλά εξακολουθείς να υπάρχεις, επομένως η λήθη δεν έχει συντελεστεί. Άρα η αντίφαση στα λεγόμενά σου εξακολουθεί να υπάρχει. Όσο ζεις, αποτελείς απόδειξη της. Αν πεθάνεις, το επανεξετάζουμε το θέμα.