«Ήρθα στην Αθήνα πριν από 38 χρόνια. Τότε φορούσα κουστούμι και γραβάτα όταν κατέβαινα στο χωριό για να γνωρίζουν όλοι ότι είμαι Αθηναίος. Είχα μια μύτη ίσα με κει πάνω. Σήμερα ντρέπομαι να πω ότι μένω στην Αθήνα… Όλοι για ένα κομμάτι γης στην επαρχία παρακαλάμε… Όταν πάρω την γαμημένη σύνταξη (με το παρντόν) θα κατέβω στο χωριό για πάντα. Να ζήσω τουλάχιστον όσα χρόνια μου απομένουν σαν άνθρωπος.»
1 σχόλιο:
Τώρα τι να πει κανείς; Ίσως ο ταξιτζής, που ασκεί ένα από τα δυσκολότερα επαγγέλματα σε αυτή την πόλη, "δικαιολογείται" όταν καταφεύγεις σε τέτοιου είδους γενικεύσεις. Αλλά από όποια πλευρά και να το δεις (στατιστικά, οικονομικά, φορολογικά) δεν παρακαλάμε "όλοι για ένα κομμάτι γης στην επαρχία". Αντιθέτως οι περισσότεροι παρακαλούν για ένα κομμάτι ακριβοπληρωμένης γης (ή έστω μπετόν αρμέ) στην πρωτεύουσα και μόνο όταν το έχουν εξασφαλίσει αυτό, αναζητούν "ένα κομμάτι γης στην επαρχία". Κι όταν έρχεται η στιγμή της σύνταξης, στο ένα τάσι της ζυγαριάς πέφτει η αφιλόξενη για την τρίτη ηλικία πόλη και στο άλλο η πενιχρή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη της επαρχίας και η επιλογή είναι δύσκολη.
Δημοσίευση σχολίου