Pleasant Street

Ο καθένας έχει κάποια τραγούδια που όχι απλώς τον συνόδεψαν σε κάποια φάση της ζωής του, αλλά που έγιναν φάση της ζωής του. Το Pleasant Street είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για μένα. Είναι η εποχή που πετούσα.

Θα πρέπει να ήταν μια από τις πρώτες συναυλίες (αν όχι η πρώτη) του Eric Burdon στη Θεσσαλονίκη στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, αυτό που όλος ο κόσμος ήξερε ως «Παλαί ντε Σπορ», αρχές δεκαετίας 80. 400 δραχμές το εισιτήριο. Θυμάμαι σαν και τώρα την χαρά όταν πήρα το εισιτήριο στα χέρια μου λίγες μέρες πριν την συναυλία.

Τα βράδια τότε συνήθιζα να κλειδαμπαρώνομαι στο δωμάτιο μου και να διαβάζω ακούγοντας ράδιο. Έχτιζα τις μυθολογίες μου και ικέτευα την ιέρεια μου. Κάποιος καλός άνθρωπος στο Πρώτο Πρόγραμμα (πόσοι καλοί άνθρωποι υπήρχαν τότε στην Ελληνική Ραδιοφωνία δε λέγεται) παρουσίασε σε μια εκπομπή ολόκληρο το άλμπουμ του Tim Buckley, Goodbye and Hello. Την επόμενη ημέρα «σκότωσα» το εισιτήριο του Eric Burdon χωρίς κανέναν δισταγμό και αγόρασα το δίσκο. Τον έλιωσα κυριολεκτικά ακούγοντας τον. Τα βράδια έπαιρνα τους δρόμους μεθυσμένος, έκανα ίσως δεκάδες χιλιόμετρα με τους ήχους του Pleasant Street να με συνοδεύουν από μνήμης. Περπατούσα και το μόνο που έβλεπα μπρος μου ήταν το πιο όμορφο και ξέγνοιαστο χαμόγελο του κόσμου. Και κυνηγούσα να το πιάσω.

Σπάνια πλέον ακούω αυτό το τραγούδι. Ας όψεται η δισκοθέτισσα που με έβαλε στον πειρασμό να το ξανακούσω και να γεμίσουν σκουπιδάκια τα μάτια μου.

Νόμιζες ότι πετούσες και μετά άνοιξες τα μάτια.

Παρατηρώντας τη χωματερή ιδεών

Μετά το προχθεσινό άρθρο (11/6/06) στο Ε της Ελευθεροτυπίας του δημοσιογράφου Κ.Γ. έγινε το έλα να δεις στο χωριό μας. Αρκετοί ΙστολογιοΓράφοι (ΙΓ) έσκισαν τα καλτσόν τους από εκνευρισμό για την - και καλά - σκληρή επίθεση που έχει εξαπολύσει το κατεστημένο των διαπλεκόμενων συγκροτημάτων παραγωγής έντυπου υλικού προς την κοινότητα των ΙστολογιοΓράφων, η δε ψυχραιμία έφυγε και πάλι στις περισσότερες περιπτώσεις για πολυήμερες διακοπές.

Η κοινότητα των ιστολογιογράφων

Ακόμη και ο Προκρούστης να ήσουν θα ήταν δύσκολο να ανακαλύψεις μια κοινή ταυτότητα σε αυτούς που διατηρούν ΙΓια, δηλαδή να σχηματίσεις κοινότητα με ομοιογενή χαρακτηριστικά. Υπάρχει ένας σχετικά νέος διαδραστικός τρόπος έκφρασης, ο οποίος είναι εύκολα και ελεύθερα προσβάσιμος. Επομένως αν θέλεις να εκθέσεις τον εαυτό σου, τα γραπτά σου, τις απόψεις σου, τα ενδιαφέροντα σου, αν θέλεις να επικοινωνήσεις ή να παρηγορήσεις τη μοναξιά σου, έχεις πλέον ένα ακόμη μέσο στη διάθεσή σου.

Βέβαια αν ήσουν ο Tajfel ή ο Turner μπορεί και να χαμογελούσες καθώς με την τελευταία αντιπαράθεση μεταξύ Δημοσιογραφίας και Ιστολογιογραφίας βρίσκεις ακόμη μια ενδιαφέρουσα επιβεβαίωση της θεωρίας σου

Συγκριτικά είναι λίγοι οι ΙΓοι. Αν ασχοληθείς λίγο προσεκτικά θα δεις ότι υπάρχουν και ουκ ολίγοι στους λίγους ΙΓους οι οποίοι είναι δημοσιογράφοι. Και αυτό είναι πολύ φυσικό, οι άνθρωποι επέλεξαν ως επάγγελμα τους το γράψιμο και όπου μπορούν γράφουν.

Είναι αλήθεια ότι αρκετοί ΙΓοι θα μπορούσαν άνετα να γράφουν επαγγελματικά και αρκετοί δημοσιογράφοι όπως είπαμε και παραπάνω γράφουν ήδη σε ΙΓια. Δυστυχώς για τους συμπαθείς οπαδούς του τσουβαλιάσματος έχουμε δύο αντίπαλα στρατόπεδα που είναι ως ένα βαθμό συγκοινωνούντα δοχεία.

Οι φθηνές αναγωγές που δεν κοστίζουν τίποτα

Το πέρασμα από τον Κ.Γ., στον δημοσιογράφο, Ελευθεροτυπία, μεγαλοεκδότες και διαπλεκόμενα γίνεται μέχρι να πάρεις μια ανάσα. Και αυτό βέβαια δεν κοστίζει τίποτα. Το πέρασμα από το άρθρο, ποιος το έγραψε, ο Κ.Γ., αντιπαθητικός, άσχετος, γίνεται με την ίδια φθηνή ευκολία.

Έχουμε λοιπόν ένα άστοχο ή εμπαθές άρθρο ενός δημοσιογράφου για τα Ιστολόγια. Αλλά το ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι όταν κρίνονται κάποια αποσπάσματα του άρθρου (βλέπε για παράδειγμα εδώ), η επιχειρηματολογία είναι ως επί το πλείστον του στυλ: δίκιο έχεις, αλλά κοίτα τα χάλια του κλάδου σου!

Η αντιπαλότητα (αν πρόκειται τελικά για κάτι τέτοιο) είναι ανόητη. Θα μπορούσε κανείς σχετικά εύκολα να αλλάξει το άρθρο του Κ.Γ. και τοποθετώντας όπου blog - εφημερίδες και όπου ονόματα ιστολογιογράφων ονόματα δημοσιογράφων να διαβάσει μια εξίσου ενδιαφέρουσα εκδοχή του! Αυτό όμως τίποτα δεν θα αποδείκνυε για την ποιότητα των ιστολογίων. Αρκετά βέβαια για την ποιότητα των εφημερίδων. Μήπως τελικά είναι πραγματικά «άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας»;